From India to Sri Lanka

Van Indiase toeristen, fancy clubs en partybeach Baga naar rustig Anjuna. We belanden in een community hostel waar veel samen wordt gegeten, je verder volledig vrij wordt gelaten en uiteindelijk moet betalen door middel van een donatie. We blijven hier een kleine week plakken. Op de eerste avond ontmoeten we drie Duitse reizigers waarmee we ons eigen feestje bouwen op het strand. Dansend in de golven op de muziek en de lichten van een club dichtbij. Eindelijk kan ik mijn technohuppels weer tevoorschijn halen!

Wanneer ik alleen een dag op pad ben (lees: op het strand) kan ik me er niet meer voor afsluiten. Elke vijf minuten komen er een man, jongen, meisje of groepjes Indiërs op me af met de vraag voor een selfie. Mijn standaard antwoord is ondertussen al een 'Nee sorry, nu even niet' met af en toe een uitzondering (wanneer ik in ieder geval mijn jurkje aan heb). Op het moment dat een man vervolgens onverstoord foto's (en selfies) van me maakt na een duidelijke 'nee' begin ik echt pissig te worden. Dit gebeurt me nog twee keer dus dan kunnen ze het krijgen ook. Associale en onbeschofte klojo's, jullie schenden mijn privacy. Wanneer twee jongens geen foto krijgen, vragen ze het maar direct: 'wil je mee naar ons hotel?'.. 'Well let me think.. what about NO!'

De volgende dag ben ik dan ook even zielsgelukkig om weer met Jes op pad te zijn. We huren een scooter en met twee doppies op de kop touren we, als de ondertussen al welbekende Peppie & Kokkie naar Vagator beach. Toet toet boink boink, Peppie en Kokkie, Kokkie en Peppie. Het voelt dan ook echt 'bijzonder' om beiden een helm te dragen als je in al die tijd in India alleen dit om je heen hebt gezien: Er dragen meer mensen geen helm dan wel een helm. Als er een helm wordt gedragen, is deze niet vastgeklikt. De bijrijder draagt al helemaal geen helm. Hele gezinnen racen voorbij op één scooter met de vader voorop, dan twee kinderen en dan de moeder, die af en toe nog een derde kind op schoot heeft of gewoon onder de arm houdt. Natuurlijk allemaal zonder helm.. Lieve Indiërs, zijn jullie dan allemaal suïcidaal? Voor een boete zijn ze in ieder geval niet bang, want die worden toch niet uitgedeeld. Het enige wat we te horen krijgen van meneer politieagent wanneer we worden aangehouden; 'Wow, goed hoor. Jullie houden je aan de wet en dragen beiden een helm.' Nou die steken we dan maar in onze zak. Ik moet namelijk nog wel een kanttekening maken bij het scooteren. Laten we even voorop stellen dat ik geen scooter-meisje was/ben en dat ik maar één keer heb gereden in de weilanden van Friesland. Aangezien ik gedurende mijn reis nog onwijs veel gebruik ga maken van een scooter werd het nu dus wel tijd. Zie je mij nu met Jeske achterop optrekken terwijl net iemand een autodeur openduwt? Dan zeg ik 'Bingo' want jawel, de scooterspiegel heeft die deur is even van goed dichtbij bekeken. Gelukkig reageerde de ander alsof het zijn schuld was (terwijl ik eigenlijk stiekem nog wel had kunnen stoppen als ik tenminste goed scooter had kunnen rijden) en kan ik mij nu zonder verdere problemen aansluiten bij de scooterclub..

Onze tweede scooterdag touren we naar de hoofdstad van Goa, Panaji, welke bekend staat om de Portugese lookalike straatjes en huizen. Meer dan de helft is potdicht door het laagseizoen, maar we kunnen ons de fijne sfeer goed inbeelden. Struinend door de straatjes staan we plotseling voor de Joseph bar. De bar waar Geraldine van 3 op reis werd opgenomen en afgelopen zondag nog werd uitgezonden. Kijk vooral de afleveringen als je meer beeld wil hebben bij onze reis!

In mijn vorige blog vertelde ik dat het ons meer dan sterk afgeraden is om in deze tijd naar het zuiden van India te gaan. 's Ochtends plakkend wakker worden met de ventilator loeiend naast je bed, je ontbijt eten terwijl het zweet letterlijk van je lichaam stroomt, de zee in duiken alsof je in een hot tub springt, douchen om tijdens het afdrogen alweer te zweten en het moment dat je moe en loom gaat slapen begint het buiten dan eindelijk 'dragelijk' te worden. Been there, done that. Toch is het juist ook bijzonder om 'buiten het seizoen' te reizen. Het is niet toeristisch, overal is plek, het reizen met openbaar vervoer is geweldig makkelijk, het is niet te druk en er zijn nog lagere prijzen. Voor die benauwende hitte (door de Monsoon die over twee week begint) zijn er altijd noodoplossingen: Op een scooter met de wind door je haren of in een bus met de wind door de ramen. Een keer een kamer met AC zodat je een lange koele nacht kan pakken is ook echt geen overbodige luxe.

In het bijzonder even een shout-out naar het busnetwerk in India. Waar locals ons (door ons uiterlijk) direct wijzen op een touristbus, een taxi of een tuktuk nemen wij voornamelijk de local bus. In het begin nog lichtelijk sceptisch, maar dit werd al vrij snel weggenomen. Wanneer we verder willen trekken, lopen we naar een hoofdweg en komt er altijd binnen 10 min. een bus waar we vervolgens in moeten 'springen' aangezien ze geen tijd willen verliezen. Onze grote backpacks kunnen we altijd voor in de bus dumpen en na een tijdje komt er een jongen het geld (kan je net een lolly voor kopen) innen. Eenmaal op de bestemming wurmen we ons met onze backpacks weer naar buiten. Vervolgens vragen we aan een random persoon welke volgende bus we moeten hebben (ook voor kleine afstanden moeten we behoorlijk wat bussen hoppen) en binnen 5 minuten zitten we alweer in de volgende bus. Vaak is het zo dat de locals ons zo graag willen helpen dat we nooit bang hoeven te zijn om een bus te missen. In de tussentijd zijn we namelijk al vijf keer geroepen en verwezen naar de juiste bus.

Na weer zo'n bus hop dag belanden we in Palolem (zuid Goa) waar we uiteindelijk 10!! dagen vertoeven. Zijn we lui? Nee hoor, maar we hebben eindelijk na drie maand dat echte beetje vakantiegevoel te pakken. Het resultaat: strand(jes), zee, ligbedden, rotsen klimmen, baantjes trekken, hardlopen, boeken lezen, tekenen, koffietentjes, biertjes bij zonsondergang en scootertours naar Agonda, Colabeach, Patnem en een organic spice farm in de jungle.

Op één van de stranddagen komt Jeske plotseling lichtelijk in paniek de zee uit. Na een paar minuten ontstaan er grote witte brandende plekken op haar arm, been en rug: Jellyfish! Wat een schattige naam voor zo'n klotebeest eigenlijk. Na het lezen van 'what to do' berichten op internet zijn we nou niet bepaald gerustgesteld.. Giftig? Gevaarlijk? Dodelijk? Dit laatste kunnen we gelukkig afstrepen aangezien ze niet binnen de eerste minuten knockout ligt, maar met hoofdpijn en een ziekig gevoel brengen we toch een bezoek aan het ziekenhuis de volgende dag. Zittend in de wachtruimte zijn we het er toch wel over eens om er alles aan te doen om maar nooit opgenomen te hoeven worden.. Geen receptie, geen organisatie, geen hygiëne, geen 'veilig' gevoel. Na een consult van welgeteld twee minuten staan we alweer buiten met een recept voor zalf en anti-allergie pillen. Na een paar dagen een pijnlijke arm en niet helemaal fit is ze gelukkig weer de oude!

Verschil moet er zijn. Jeske heeft gezelschap van een kwal in de zee, ik heb gezelschap van een kwal in bed. Wel een kwal in menselijke versie.. Zo lig ik heerlijk te slapen in mijn bed in de AC-dorm (hostelkamers bestaande uit vier, zes of meer bedden met aircondition) tot ik plotseling een been naast me voel liggen. Nog half slapend ga ik er vanuit dat het Jeske is die het te warm heeft zonder AC op haar kamer en ik val weer in slaap. Even later wordt ik echt wakker en na het te checken blijkt het niet Jeske te zijn, maar een random jongen welke ik gelukkig vrij snel herken als een reiziger uit het hostel.
Mijn eerste reactie is dat ik gigantisch moet lachen van ongeloof. Vervolgens krijg ik hem met geen mogelijkheid wakker en al snel denk ik; nevermind, ik slaap toch wel zolang hij op zijn eigen helft blijft en niet zijn tenen in mijn neus stopt. Het moment dat ik opnieuw wakker wordt is hij dan ook eindelijk wakker (slaapdronken) en ik vertel hem; Hi! I think this is not your bed men... Hij: Huh? Really?, kijkend naar de rest van de dormbedden: 'Oh shit sorry sorry hahah.' En weg is ie.

Om nog even terug te komen op de organic spice farm waar we een rondleiding hebben gekregen. Wat voelden wij ons nietswetende oetels. Groene (en sommige al rode) bessen aan een struik. Noten met een rubberachtige rode bloem er omheen. Een soort mango-lookalikes in een boom. Een omgehakte boom waarbij het gaat om alleen de schors. Op schronologische volgorde: koffie, noodmuskaat, cacao en kaneel. Even een kanttekening bij de noodmuskaat; eet hier vijf noten van en het betekent je dood door een hartstilstand. Zwarte, witte of groene peper? Allemaal precies hetzelfde, maar net even anders gedroogd en bereid. Eindelijk zijn we er dan ook achter waar bijna iedereen (vooral chauffeurs) altijd op zitten te kauwen om vervolgens constant iets roods uit te spitten. Het is een soort noot wat het best omschreven wordt als legale drugs waar je harder van gaat werken. Wanneer ik vervolgens een constructie om een palmboom zie hangen kan ik het natuurlijk niet laten en we krijgen een introductielesje palmboom klimmen. Al die bomen waar ik vroeger altijd in klom zijn hier niets bij en vooral het naar beneden komen, gaat alles behalve soepel. Ook Jeske is een paar schrammen rijker.

In die tien dagen in Palolem voelen en zien we het weer steeds verder omslaan. Het is gigantisch drukkend warm en overdag steeds meer bewolkt. 's Avonds en 's nachts barst het los in een storm met veel wind, harde regen en voornamelijk knallend onweer met elke 5 seconden bizarre lichtflitsen waardoor alles zo verlicht wordt dat het overdag lijkt. De ene dag is de zee een woeste brij bestaande uit hoge moddergolven en de volgende dag is het kalm water en zeker 5°C afgekoeld. Monsoon is coming! Oftewel, tijd om door te trekken!

We boeken één nacht in Margao om de volgende ochtend de trein te pakken naar Hampi. Eindelijk onze eerste treinrit in India! Een wirwar van bedjes en mensen. 4 jongens liggen verstrengeld op 1 bedje. Gezinnen die in pannen meegebrachte maaltijden naar binnen werken. Elke 10 minuten lopen er verkopers met Chai en Samosas door het gangpad gevolgd door travestieten die bedelen om geld. We hebben een zitplek aan het 'raam', een gat met tralies ervoor, en dus gelukkig arko (alle ramen kunnen open). Omdat ik de nacht er voor bar slecht heb geslapen, ben ik zielsgelukkig wanneer ik op het bovenste plankje mag liggen en vervolgens gewoon drie uur lig te maffen.

Hampi. Wauw, wat een heerlijk dorpje en bizarre en mooie omgeving. De meest vriendelijke mensen, iedereen lacht en alle kinderen spelen buiten. Er hangt een ontspannen sfeer en er is geen toerist te bekennen. Meteen de eerste avond is er een flinke storm en onze kamer staat onder water. Aan de reactie van de eigenaar te horen is dit in deze tijd van het jaar 'normaal' en gelukkig hebben we een hoog bed. De storm resulteerd in een powercut en om 20.30 lig ik te slapen. De volgende dag huren we een brommertje en touren de hele dag door de velden, over de kleinste weggetjes, door de meest schattige dorpjes, langs ruïnes en tempels en de bizarre hopen grote stenen waar Hampi om bekend staat. We zwemmen in een waterval en krijgen een tochtje in het meest bizarre bootje ooit van een local jongen. Ik kan het het best omschrijven als een omgekeerd rieten dakje. (Ik voelde me net Fred Flintstone in zijn bootje) Gedurende de hele dag worden we constant toegezwaaid, toegelachen en gegroet door vrouwen, mannen en voornamelijk de kinderen met enthousiaste kreten.

Zoals Jeske tegen me zei, ik kan elke zes weken wel een kruisje in mijn agenda zetten, want ik moet opnieuw aan een buikgriep geloven. Opnieuw gepaard met hoge koorts en voordat ik het weet ga ik van mijn stokkie. Een licht gekneusde rib en een blauwe knie rijker. Een blauwe bil had ik al een dag eerder opgelopen door onderuit te slippen in de waterval. Maar oh die koorts en buik.. diezelfde avond hebben we namelijk een nachtbus naar Chennai die we niet mogen missen. Ik ben zo onwijs blij dat ik Jeske nog om me heen heb want alleen zou dit al helemaal een hell zijn geweest. Zonder verdere gekkigheid halen we Chennai en de volgende ochtend staan we op het vliegveld, waar het volgende gedonder begint.. Stress! Bij het bagage inchecken krijgen we te horen dat we niet door mogen aangezien we geen uitticket uit Sri Lanka konden voorleggen. Op de hotspot van een stewardess dus genoodzaakt om een vliegticket te kopen. Eerst probeer ik een nep ticket te kopen voor 10,-, maar de site ligt er uit. Uiteindelijk heb ik het meest voor de hand liggend (omdat alle vluchten in Azië hier een tussenstop hebben) en halsoverkop zonder echt prijzen te kunnen vergelijken een ticket naar Kuala lumpur geboekt. Constant met de stewardess hijgend in de nek dat we niet meer kunnen boarden als we nu niet heeel snel zijn. Rennend door de douane, rennend over het vliegveld. Om vervolgens gewoon NIET gevraagd te worden om een uitticket. Wat een flop, maar wel noodgedwongen een volgende bestemming in het vooruitzicht! Oja, en dus wel gewoon onze vlucht gehaald.

Eenmaal in Sri Lanka is daar dan het moment. Peppie & Kokkie zijn uit elkaar! Jeske de bus naar Negombo en ik de bus naar Colombo. Jes, het is onbeschrijflijk wat ik je zou willen vertellen, maar gelukkig weet je het dondersgoed. Ik had dit met niemand anders willen doen. Kijk niet raar op als ik je over een week huilend op bel omdat ik je mis! Beleef, geniet en leef! Ik ga in mijn eentje op avontuur en ik heb er zin in!