Nepal: from laying sick in bed all day to painting seven hours a day

8 april 2018 - Kathmandu, Nepal

Reacties van omgeving: 'Wow, 17 dagen lopen en op die hoogte, dat moet vast ontzettend zwaar zijn geweest met veel pijn en gedoe!' '
Reactie van Jeske en Sanne: 'Het was heel zwaar maar op een gegeven moment went je lichaam aan het ritme..'

Alles leuk en aardig, maar ik ben toch echt bang dat ons lichaam het iets zwaarder te verduren heeft gehad dan dat we in eerst instantie door hadden. Na ons te verplaatsen van Pokhara naar Kathmandu (8,5 uur schudden en hobbelen, maar dit keer wel op een 'eigen' stoel) begint ons lichaam ons in de steek te laten. Ik koorts en griep en Jeske lijkt een oorontsteking te hebben. We gaan op zoek naar een ziekenhuis en na drie verschillende zijn we eindelijk bij de goede. Gigantische wachtrijen maar mevrouw wordt direct geholpen. Af en toe toch wel fijn om 2 blanke meiden te zijn. Kuurtje en zalf mee en herstellen maar! Ik ben onwijs blij dat ze er verder geen last van heeft want ik had niet voor haar kunnen zorgen. Mijn koorts wordt alleen maar erger en we verplaatsen ons van onze dormroom naar een guesthouse met geweldige privekamer. De hoteleigenaar en zijn zoon blijven me continu kopjes thee op bed brengen. (Mannelijk mama's bedankt!) Wanneer ik beter ben (en we de kamer te duur vinden voor meer nachten) wil hij niet dat we vertrekken wat resulteerd in dezelfde prijs als wat we voor een dorm zouden betalen en voor ons een prinsessenbed en kopjes thee voor langer dan een week. (Ja we zijn gigantisch verwend, maar ik kan niet anders zeggen dan dat we er diehard van genieten). 

Door weer in Kathmandu te zijn, hebben we een nieuwe kans gekregen om Pashupatinath te bezoeken. Dit is de belangrijkste hindoetempel in Nepal waar ze crematies houden aan de Bagmati rivier. Je wordt direct (en letterlijk) met de neus op de feiten gedrukt aangezien de brandstapels de hele dag door opgebouwd, verbrand, opgeruimd en weer opgebouwd worden terwijl de omstanders hier langs lopen, blijven kijken en vol in de rook staan. We zijn getuige van meerdere opbaringen en crematies terwijl er ondertussen een jongetje speelt in die zelfde rivier en er tassen afval worden gedumpt een meter naast een crematie. Jeske doet navraag en het blijkt dat alle overledenen maximaal nog maar drie uur dood zijn. Dit heeft te maken met het geloof dat de ziel het lichaam dan goed kan verlaten. Elke crematie opzich bestaat uit vele rituelen. Zo worden de voeten van de overledene eerst gewassen met het heilige water uit de rivier, worden er eerst drie rondjes gelopen met het opgebaarde lichaam op het plateau en wordt deze ter hoogte van de mond met een fakkel aangestoken. Dit is met de reden dat ze geloven dat de geest het lichaam via de mond verlaat. Het is een bizar en toch ook ergens vreemd aanvoelend gebeuren, maar ook dit is Nepal. 

Aangezien het behoorlijk warm is overdag snakken we naar een frisse duik en zo ontstaat project zwembad. We hebben gelezen dat je vaak bij hotels hier gebruik van mag maken voor een klein bedrag. Waar we alleen niet helemaal bij stil hebben gestaan, is dat dit voornamelijk 5-sterren hotels zijn. Zie je nu twee meiden gekleed in slippertjes, een hippiebroek, een slobbershirt en kartonnen koffiebekers in de hand, giechelend en met grote ogen in een soort paleis rondsluipen op zoek naar het zwembad? Well, then you're right.. Na enige tijd en een paar hotels verder (zwembaden alleen toegankelijk voor hotelgasten of in verbouwing) besluiten we om op een andere dag voor een herkansing te gaan. De eerste middag in de 'rijke' Nepaleze wereld is nu wel een feit. 

Ho ly shit. Ik kan meteen iets van mijn 2 weken oude bucketlist strepen. We zijn gaan bungeejumpen bij één van de hoogste jumps ter wereld (160m). Wat was dit onwijs fucking vet. Net als onze trek: onbeschrijfelijk! Je springt met je armen gespreid, stiekem hopend dat je toch ergens diep van binnen superman bent, maar dan beseft je lichaam dat je gewoon letterlijk de afgrond in stort.. Ondertussen voel je je toch zo vrij. Tot je plotseling de lucht weer ingetrokken wordt. Wat heb ik als adrenalinefreak onwijs genoten! Het leukste is nog wel dat jullie dit mogelijk hebben gemaakt met de bijdragen op mijn afscheidsfeest. Dankjulliewel! 

Nu we het over feest hebben.. 22 maart heb ik Jeske (zoals de meesten al hebben gezien) verrast met taart en kaarsjes en een ontbijt (mede mogelijk gemaakt door de hotelfamilie) voor haar verjaardag. Om het prinsessenleven helemaal compleet te maken, hebben we vervolgens een hele dag aan het zwembad gelegen bij een 4-sterrenhotel. Een dikke vette aanrader, want wat is dat fijn in het warme, stoffige en drukke Kathmandu. 's Avonds maakte ik de goede zet om te vertellen dat het Jeskes verjaardag was waardoor we eindigden met een fles Nepalese Whiskey en in een heuse club (bijnaaaa zoals in Groningen). 

Na opnieuw een lange rit (8 uur) in de bus komen we aan bij het Eco-park van Bishnu. Een kleine farm waar vrijwilligers tegen een kleine betaling eten en een slaapplek hebben en daarnaast een paar uur per dag moeten werken. Het wordt gerund door Bishnu en Greta en haar zoon en het is helemaal back to basic en primitief. In het begin valt het ons tegen en hadden we er meer van verwacht. Je werkt maar 2 uurtjes per dag in de tuin of je verft zijn eigen huis verderop. In de mom van 'iets voor het dorp of de gemeenschap kunnen betekenen' voelt dit niet goed voor ons. We hebben dan ook al vrij snel door dat we zelf initiatieven moeten nemen, willen we echt iets voor het Eco-park en het dorp betekenen. Het lukt ons om een verfproject op te zetten bij een school in een dorpje verderop. We gaan langs, maken kennis, geven een materialenlijst door en de volgende ochtend staan we om 7 uur muurschilderingen te maken! Zowel het hoofd, als de leraren en de kinderen vinden het helemaal geweldig en wij net zo. Dit is helemaal ons ding! 's Middags werken we zelfs nog extra in de groentetuin van het eco-park om lekker bezig te zijn (ja pake en mam, ik weet dat jullie trots op me zijn!) Er is een behoorlijke doorstroom qua vrijwilligers, maar op een gegeven moment blijven er een aantal mensen voor langere tijd en er ontstaat een heerlijk relaxte sfeer. Zo lopen we in onze onderbroek de groentetuin water te geven, spelen we volleybal, frisbee en kaartspelletjes, hebben we heftige watergevechten in het waterreservoir van de tuin (voor ons betekend dat dus een magnifiek zwembad) en doen we af en toe yoga en workouts. We eten elke dag Dal Bhat, liggen elke avond onmogelijk vroeg in bed, worden elke dag overladen met complimentjes over de muurschilderingen, fietsen elke dag aangestaard en door iedereen begroet door de dorpjes en zitten bijna elke avond wel even zonder elektriciteit. Uiteindelijk verblijven we 2 weken op de farm waarvan we 10 dagen om 06.45 op onze rammelende fietsjes zitten en van 07.00 tot 14.00 non stop verven. Iedereen op de school is zo onwijs dankbaar en op de laatste dag krijgen we een officiele toespraak en zelfs een cadeau waarbij we moeten beloven dat we ooit terugkomen (het liefst met onze ouders). 

Na 2 weken farm leven zijn we nu opnieuw een paar dagen in Kathmandu. We moeten ons weer even flink onderdompelen in de drukte, de stof en het lawaai want komende woensdag vliegen we naar Delhi! Het door iedereen gevreesde land India waar we waarschijnlijk een cultuurshock van heb ik jou daar tegemoet gaan. Andere reizigers vinden het vaak erg 'lang' als ze horen dat we 2,5 maand nu in Nepal zijn geweest, maar het voelt eigenlijk zo kort. We hebben nu al meerdere keren tegen elkaar gezegd; 'Moeten we echt nu al door? Eigenlijk wil ik niet. We kunnen ook hier blijven?' Want hallo he wat zijn wij aan het genieten van Nepal. Vroeger wilde ik altijd naar Tibet, maar vanwege de Chinese veranderingen heb ik toen mijn zinnen gezet op Nepal. Om dan nu eindelijk na jaren dromen hier echt te zijn en er nog meer van te genieten dan verwacht is zo vet. De bergen, de natuur, de mensen, de cultuur, en gewoon de combinatie van dit alles maakt dat ik met zekerheid kan zeggen: Ik kom hier terug! En een nieuwe trekkingstocht staat dan zeker op de planning. Maar nu eerst de focus op ons nieuwe avontuur India waarvan ze zeggen: You love it.. or hate it.

Zoals de meesten van jullie weten, maak ik eindelijk weer tijd voor mijn creativiteit en ben ik veel aan het tekenen en schilderen. Want man, wat heb ik dat gemist. Voor mijn 'gewone' reisfoto's gebruik ik mijn eigen instagram: www.instagram.com/sanneerinbrandsma , maar ik heb ook een account aangemaakt voor mijn drawings & paintings: www.instagram.com/travelcreative_
Daarnaast, vind je het te veel gedoe om steeds mijn blog op te zoeken om te zien of ik al weer iets heb gepost: Meld je dan aan voor de mailinglijst hieronder en dan krijg je steeds vanzelf bericht!

Kantlijn:
De ongeschreven toeterregels zijn trouwens echt geen touw aan vast te knopen. Je toetert als je iemand wil inhalen (inhalen moet je blijkbaar voornamelijk in elke bocht doen!), als je iemand aan het inhalen bent en als je klaar bent met inhalen. Je toetert voor en in elke bocht. Je toetert als het je te langzaam gaat. Je toetert als je boos bent en je je punt wil maken en je toetert als dankbetuiging. En dan mag je zelf bedenken wat elke toeter van een ander nu betekend. Over het rijden valt al helemaal niet te spreken en ik ben blij dat de bijna-doodervaringen blijkbaar wennen. Voornamelijk de localbussen in het berggebied; ga er niet heen met een zwak hart. Of met wagenziekte. Of met weinig vet op je zitvlak.

Foto’s

2 Reacties

  1. Pake Johannes:
    12 april 2018
    Lieve Sanne (en Jeske),
    Ook je reisverslag van 8 april jl. was weer erg interessant. Ik heb het inmiddels meerdere malen gelezen, evenals de voorgaande . !
    Heel bijzonder vind ik de ca. 150 st. tellende foto-serie . Ook dat geeft een zeer duidelijk beeld van wat jij en Jeske zien en meemaken . . . . Super . . !
    Ik kijk nu al weer uit naar het vervolg .
  2. Johan & Ellie:
    13 april 2018
    leuk om je weer te zien en te lezen dat het goed gaat met jullie veel plezier in india groeten van ons en een dikke knuffel.