Nepal: highlights and the nepali people

Ik kan het toch niet laten om nog snel een blogje te schrijven voor we over twee dagen vertrekken. Vertrekken? Ja vertrekken! Naar het Annapurna gebergte in de Himalaya, om hier vervolgens een tocht te lopen van 17 dagen. Rugzak op de rug, een guide aan onze zij, thermo-ondergoed aan, muts op de kop, waterflessen gevuld en... lopen maar. Eat, sleep, walk, repeat. Wat hebben we hier naar uitgekeken zeg. Bereid je maar voor op verschrikkelijk mooie foto's en een nieuwe reisblog vol nieuwe verhalen. 

De afgelopen week zijn we nog steeds in Pokhara verbleven aangezien Jeske ziekjes was en we top fit aan de trek willen beginnen. Deze week bestond dus voornamelijk uit relaxen, boekjes lezen aan het meer, heel veel tekenen, fijne gesprekken, lange wandelingen, een fietstocht, gezellige avonden met andere reizigers en vooral veel uitrusten en lekker slapen. 

In de tijd dat ik nu in Nepal ben, heb ik al zo veel nieuwe indrukken gekregen en het is me tot nu toe gelukt om dit op papier bij te houden. Hieronder de uitwerking van Nepal door mijn ogen:

Squat wc' s: Krijg ik toch nog mijn dagelijkse sportschooltrainingen (aangezien ik deze stiekem toch wel een beetje mis). De wijde broeken met het kruis op de enkels, waarin iedereen rondloopt en ik er al twee van heb gekocht, zijn hier alleen niet helemaal voor gemaakt. Daar ben ik dus al achter gekomen. Of je moet van natte broekspijpen houden. 

Spitting: Elke keer dat er luidruchtig geroggeld wordt schieten mijn ogen angstig in het rond aangezien zo'n roggel altijd eindigt met een spit vlak voor mijn voeten. Mannen, vrouwen, kinderen, ze doen het hier net zo makkelijk als dat wij hoesten. De drang om op blote voeten te lopen zodra ik op vakantie ben is wonderbaarlijk genoeg nog niet op komen zetten. 

Bedelende kinderen: Dan zit je lekker oop een terrasje uit te kijken over het meer en plots staan er vier kinderen (1-4 jaar) voor je neus te bedelen. De jongste met alleen een hemdje aan en zijn gezicht vol snot en allemaal volledig onder het stof. Deze momenten blijf ik moeilijk vinden Het voelt niet goed om ze niks te geven, maar het voelt ook niet goed om ze geld te geven. Het staat er om bekend dat ze het moeten afstaan of alleen aan snoep uitgeven. Uiteindelijk krijgen ze een handje popcorn van de mensen naast mij en ik bedenk me dat ik standaard wat kleine bananen o.i.d. in mijn tas ga meenemen voor als er weer zo'n moment voordoet. 

Onderhandelen: Het voedsel wat je op straat koopt, souvenirs in winkels, kleren, taxiritjes, tours, overnachtingen. Echt over alles moet je onderhandelen. '800 rs mem. It's good price. Really. Special for you. Good price.'  En uiteindelijk krijg je het toch voor 600 rs mee als je even je best doet. We hebben al behoorlijk wat locals gesproken die ons vervolgens vertellen dat ze af en toe helemaal gek worden van het onderhandelen. Moet je nagaan dat je je hele leven lang over alles moet onderhandelen omdat er gewoon geen vaste prijzen zijn. 

Lieve locals: In eerst instantie ben ik toch wel op mijn hoede wanneer iemand overdreven geintresseerd is en enthousiast een gesprek begint omdat dit vaak eindigt in ' you need cab?, you hungry? of I've nice shop, come!' , maar ik moet toch echt even noemen: Wat zijn Nepalezen vreselijk lief, behulpzaamm, vriendelijk en oprecht geintresseerd. 

Ja knikkebollen: Wanneer ik ja bedoel, knik ik ja. Wanneer ik nee bedoel, schud ik nee. Dus wanneer ik iets vraag aan een Nepalees en ik krijg een 'ken je van die hondjes die je in de auto zet en vervolgens alle kanten op knikkebollen wanneer je rijd' knikkebol, moet ik eerst drie keer vragen of het antwoord nu ja of nee is. (die bijzondere knikkebol betekend hier dus ja). Gelukkig zijn we nu bijna drie week verder en begin ik zelf al een beetje te knikkebollen bij een ja.

Tot zover deze blog en ik schrijf jullie weer wanneer ik terug ben van mijn geweldige, zware en adembenemende himalaya trektocht!