India: from the beautiful mountains, to the crowded city, to the party beach
Op 27 April laten we onze hoop varen om de Dalai Lama in levende lijve tegen te komen en we nemen de nachtbus van Dharamsala naar Rishikesh. Om 06.00 word ik wakker van de opkomende zon, ik doe mijn muziekoortjes in en zet 'lazy sunday' muziek op om vervolgens een uur naar buiten te kijken. We rijden langs grote huizen en bizarre villa's en van het een op het andere moment tussen de krottenwijken. Op de achtergrond, aan de andere kant van de rivierbedding, staat een prachtig gebouw wat iets weg heeft van een moskee. Na er om heen te zijn gereden blijkt het maar 'gewoon' een universiteit voor technische studies te zijn. Deze vroege uurtjes in de bus doen me weer even beseffen hoe bizar groot het verschil tussen arm en rijk hier is. Een immens contrast tussen de voor- (krottenwijk) en achtergrond (villa's en dure universiteiten).
Rishikesh, DE yogastad van de wereld. Het duurt dan ook niet lang voordat we een volle dag yoga en meditatie volgen. Althans.. we hebben een poging gewaagd. Om 05.15 de wekker en om 06.00 staan we in de downfacingdog, de cobra en de warrior op het dak van een Ashram (een gebouw waar ze yoga, meditatie en andere spiritualiteit beoefenen) tijdens zonsopkomst. Dat is nog eens wakker worden! Vervolgens zijn we getuige van een fire puja. Dit is een ceremonie met chanting en het offeren van elementen zoals olie, water en kruiden in vuur. Dan is het tijd voor het ontbijt bestaande uit een hoopje dadels, een stuk papaya en een kommetje havermout. De hele ochtend wordt er niet gepraat en we krijgen een goed beeld van hoe het er aan toe gaat in een Ashram. De rest van de dag blijken er veel uren te zijn waarbij iedereen zichzelf moet vermaken terwijl wij juist een begeleide en intensieve meditatiedag voor ogen hadden. Op het moment dat we weer mogen praten, besluiten we de rest van de dag te skippen. Dit resulteerd in een kop koffie om 09.30 met een middag zwemmen in de Ganges rivier in het vooruitzicht. Don't worry, vergeleken met Varanassi is de Ganges hier als zwembadwater. We herhalen de yogaposes in het water en showen onze bollywooddanceskills (die we de avond er voor tijdens een dansles in het hostel hebben geleerd) op het strandje.
Naast de yoga staat Rishikesh ook bekend om het wildwaterraften. Omgerekend betalen we €6,25 voor 1,5 uur over 16km Ganges rivier. Het blijkt al snel dat we toch echt adrenalinefreaks zijn want het water is ons veel te rustig. Op een gegeven moment blijken we toch iets te sceptisch te zijn, want het scheelt niet veel of ik lig uit de boot door een dikke golf. Wanneer de raftguide aangeeft dat we ook naast de boot mogen dobberen, kijken Jeske en ik elkaar met een big smile aan en binnen een seconde liggen we in het water. Van dat dobberen is alleen geen sprake want we zitten midden in een wild water stuk. Ik ga twintig keer kopje onder en zie alleen maar wit water, golven en Jeskes helmpje af en toe, maar ik kan alleen maar lachen en joelen. Wat is dit geweldig!
Wanneer vier jongens (Portugees, Malees Duitser en Indiër) uit het hostel ons mee vragen voor een motortour kan ik mijn geluk niet op. Ik heb er een nieuw favoriet gevoel bij.. Beeld je in: Achterop een zware motor, over de kronkelende wegen tussen de bergen met de meest bizarre uitzichten, de Ganges naast ons, de zon brand en de wind door mijn haren. Zo rijden we uren met vier motoren, het andere verkeer ontwijkend. We stoppen voor een lunch, bij het begin van de Ganges (waar twee rivieren, een bruine en een blauwe samen vloeien) en op de terugweg bij een verlaten strandje waar we een duik nemen. Vervolgens rijden we het laatste stuk in het donker en sluiten we de dag af met een biertje in het hostel.
In mijn vorige blog had ik het over de dagelijkse selfie- en fotoverzoeken die we krijgen, maar dit gaat af en toe nog een stapje verder. Zo zitten we in een local eettentje aan tafel als er plotseling een Indische vrouw naast mij op het bankje schuift, een arm om me heen legt, me aankijkt en 'hello hihihihi'. Het volgende moment schuift er een andere vrouw naast Jeske en voor we het weten staan er drie kinderen en een man om ons heen om zo met zijn 'allen' een selfie te maken. Dat ze het restaurant binnen liepen was puur voor de foto want zonder iets te bestellen lopen ze allen giegelend weer naar buiten. Diezelfde dag lopen we langs een politiepost aan de kant van de weg en één van de mannen vraagt om mijn bidon. Oké, hij mag best een slok water. Deze spuugt hij alleen met een grote straal weer uit; 'It is hot water!?' Ja clown, het is 40°C buiten en water is water. Aangezien hij het niet moet, lopen we door, maar hij kan het toch niet laten: 'Faceook mem, you have Facebook?' Nee sorry meneer de politieagent.. Ik heb geen Facebook.
Aangezien mijn backpackincident (het niet hebben van mijn backpack de eerste week in Nepal) alweer een paar maand geleden is, moet mijn onderbewuste gedacht hebben: Het is tijd voor iets nieuws en dus laat ik mijn mobiel uit mijn handen glippen... Stuk! Na 10 min. balen besef ik hoeveel geluk ik heb dat alle foto's op mijn sd-kaart staan en de rest veilig op Drive. Adem in, adem uit en ik besluit pas een nieuwe mobiel te kopen wanneer we weer in een grote stad zijn. Een paar dagen van de radar, hebben jullie me gemist?
Tijdens de reis van Rishikesh naar Agra maken we een stop van een paar uur in Haridwar om zo de 'grote' Ganges rituelen te ervaren. Eenmaal aangekomen in Haridwar zien we in de verte ontzettend veel mensen rondom en in de rivier. Wanneer we dichterbij komen, lopen we met onze grote backpacks en opvallend blank tussen de gigantische mensenmassa. Het allereerste echte onbehagelijke gevoel is een feit. We worden door de meesten doorgrondend aan- en nagestaard, jongens blijven achter ons aan lopen, politieagenten proberen ons op te lichten en er hangt een vreemd sfeertje waar we de vinger niet op kunnen leggen. Eenmaal zittend tussen de massa op één van de trappen gedurende het gebed en de ceremonie (waar we duidelijk meer van hadden verwacht) ebt het gevoel weer weg. Het is onvoorstelbaar om te zien hoeveel mensen hier op af komen, in een onderbroek of juist in al hun kleren in de heilige, maar ook sterk vervuilde rivier staan, en vol overgave meebidden met het gebed uit de speakers.
Agra. De stad van de Taj Mahal. Wanneer we ons hostel uitlopen, komen we op een weg waarbij we in de verte de witte bolling en pilaren kunnen zien. Mijn eerste één van de 7 wereld wonderen is een feit! Vervolgens lunchen we op een rooftop met het beste uitzicht op de Taj en beiden hebben we de gedachte; 'Is dit het dan? Zo bijzonder is het toch ook weer niet?'. Die middag bezoeken we de Tomb of I'timād-ud-Daulah (beter bekend als de baby Taj) en vervolgens laten we ons met de tuktuk afzetten bij de Mehtab bagh garden. Tijdens dit tuktukritje overstroomt mij dan eindelijk het eerste 'echte' India gevoel. De verkopers die hun winkel uitrennen om je vervolgens naar binnen te lokken/roepen, de honden en koeien op straat, het aanhoudende getoeter, de tuktuks, fietsriksjas met oude mannetjes en gammele bussen, de vrouwen in sari's, bedelende kinderen op straat, overal winkeltjes met mierzoete lekkernij en de kleur van zandsteen overal om ons heen. Het begint allemaal een beetje op zijn plek te vallen. Eenmaal in de tuin staan we met onze snufferd recht tegenover de Taj Mahal (de achterkant met alleen een rivier tussen ons in). Na een siësta in het gras worden we met slaperige koppies wakker terwijl de Taj voor ons in de ondergaande zon staat te shinen. Waaauuw! Met veel geweldig mooie foto's en een (niet toeristische) indruk spreken we 's avonds onze twijfels naar elkaar uit. Willen we morgen wel om 05.30 met een horde chinezen staan wachten om een som geld neer te leggen zodat we de Taj van de 'goede' kant kunnen zien? Of doen we het omdat het van ons verwacht wordt?
Op reis zijn, met alleen je rugzak. Alles zelf bepalen en beslissen. Alleen doen waar je zelf zin in hebt. Ammehoela. Ik ben nu drie maand aan het backpacken, de eerste zelfreflecties zijn een feit, ik ben mezelf al goed tegengekomen en nu, op dit moment, besef ik hoe ik eindelijk een beetje los begin te komen van alles wat hoort en moet en wordt verwacht. Na drie maand! Ook nu ik alleen ben, zelfs nu ik alleen ben, doe ik af en toe nog steeds wat ik denk wat men van me verwacht. Ik laat me sturen door mijn gedachten over hun gedachten. Dan denk je los te komen van die co-experiencing mind, maar die is gewoon met me meegereisd. We hebben onze Taj ervaring gehad zoals hij voor ons nu perfect is. Op naar Delhi dus! In de bus zit ik vervolgens twee uur op mijn handen en ben ik niet voor een gesprek vatbaar aangezien mijn blaas op knappen staat. Dus ja je raad het al, op een gegeven moment kan ik niet meer anders. We stoppen midden op de snelweg en de gordijntjes van de bus schuiven nieuwschierig opzij wanneer ik met beschutting van een boompje op mijn hurken zit. Helloooo Indiaaaa!
Op 10 mei maken we alweer onze derde vlucht van onze reis. Een keuze die door zeker dertig andere backpackers, maar voornamelijk Indiėrs wordt afgeraden wegens het te 'warme' weer.. Een binnenlandse vlucht van Delhi naar Goa, maar doordat we vliegen voelt het alsof we doorreizen naar een ander land. Eenmaal in Goa blijkt dit gevoel helemaal zo gek nog niet. Het is tropisch warm, ontzettend groen, beduidend minder opdringerig, we hoppen in 3 verschillende local bussen met behulp van de vriendelijkste locals en zijn in een mum van tijd op onze (in het vliegtuig lastminute opgezochte en gekozen) bestemming: Baga. We belanden in een onwijs schattig familie guesthouse met een zwembad, een tuintje, een minisauna (zou niet weten waarom je die nodig hebt met deze temperaturen) en een geweldige kamer met gigantische badkamer. En dat dan voor €5,50. 's Avonds lopen we nietsvermoedend nog even naar het strand. Alsof we door een uitgaansstraat in Cherso lopen, komen we langs de vetste clubs en worden we overal half naar binnen gesleurd. En dan het strand: een wirwar aan strandtenten, clubs, overal lichtjes, dansende lui, zitzakken, loungestoelen, kaarsjes en overal muziek uit de boxen. Als twee kleine meisjes in een snoepwinkel en nog altijd stiekeme eeuwige studenten zo blij. Eindelijk weer een keer goed op stap!
En nu vergeet ik het belangrijkste.. Nooit gedacht dat ik het zo lang kon volhouden in deze warme landen. Gewoon drie maanden zonder echt 'geaccepteerd door locals' zwemwater. Dus man wat zijn wij blij! We zitten vanaf nu gewoon aan zee. De zee! Golven! Strand! In bikini! Onze eerste dag liggen we meer in de golven dan op het strand en door puur geluk en een verveelde lifeguard krijg ik een adrenalinerit op de plank achter zijn jetski. Vervolgens maak ik een schildpad zandsculptuur op het strand en binnen een minuut staan er acht Indiërs om me heen. De eerste vijf minuten bloed irritant, maar vervolgens weten ze me te vertellen dat ik twee poten ben vergeten, zoeken ze schelpjes voor de ogen, en maken ze een dammetje tegen het opkomende water met vol enthousiasme. Nu verwacht ik minstens dat het strand morgen vol ligt met allemaal zandschildpadden..
De komende weken trekken we langs de kust van Zuid India en dat zijn dan ook mijn laatste woorden voor deze blog. Ik hoor nu iets heel ergens anders te zijn. Namelijk zand kastelen bouwend op het strand met mijn blauwe schepje en roze emmertje (of was het andersom mam?). Afgewisseld met een verkoelende duik in de golven en het drinken uit een kokosnoot.
PS: Ik heb de gok gewaagd om een Indisch merk mobiel te kopen, maar ik ben nog niet helemaal overtuigd van deze keuze.. Zo kan ik nu maar één foto per keer uploaden wat betekend dat ik ontzettend lang bezig ben om alles er op te zetten. Voor foto's verwijs ik nogmaals naar mijn Instagram --> http://www.instagram.com/sanneerinbrandsma
Rishikesh, DE yogastad van de wereld. Het duurt dan ook niet lang voordat we een volle dag yoga en meditatie volgen. Althans.. we hebben een poging gewaagd. Om 05.15 de wekker en om 06.00 staan we in de downfacingdog, de cobra en de warrior op het dak van een Ashram (een gebouw waar ze yoga, meditatie en andere spiritualiteit beoefenen) tijdens zonsopkomst. Dat is nog eens wakker worden! Vervolgens zijn we getuige van een fire puja. Dit is een ceremonie met chanting en het offeren van elementen zoals olie, water en kruiden in vuur. Dan is het tijd voor het ontbijt bestaande uit een hoopje dadels, een stuk papaya en een kommetje havermout. De hele ochtend wordt er niet gepraat en we krijgen een goed beeld van hoe het er aan toe gaat in een Ashram. De rest van de dag blijken er veel uren te zijn waarbij iedereen zichzelf moet vermaken terwijl wij juist een begeleide en intensieve meditatiedag voor ogen hadden. Op het moment dat we weer mogen praten, besluiten we de rest van de dag te skippen. Dit resulteerd in een kop koffie om 09.30 met een middag zwemmen in de Ganges rivier in het vooruitzicht. Don't worry, vergeleken met Varanassi is de Ganges hier als zwembadwater. We herhalen de yogaposes in het water en showen onze bollywooddanceskills (die we de avond er voor tijdens een dansles in het hostel hebben geleerd) op het strandje.
Naast de yoga staat Rishikesh ook bekend om het wildwaterraften. Omgerekend betalen we €6,25 voor 1,5 uur over 16km Ganges rivier. Het blijkt al snel dat we toch echt adrenalinefreaks zijn want het water is ons veel te rustig. Op een gegeven moment blijken we toch iets te sceptisch te zijn, want het scheelt niet veel of ik lig uit de boot door een dikke golf. Wanneer de raftguide aangeeft dat we ook naast de boot mogen dobberen, kijken Jeske en ik elkaar met een big smile aan en binnen een seconde liggen we in het water. Van dat dobberen is alleen geen sprake want we zitten midden in een wild water stuk. Ik ga twintig keer kopje onder en zie alleen maar wit water, golven en Jeskes helmpje af en toe, maar ik kan alleen maar lachen en joelen. Wat is dit geweldig!
Wanneer vier jongens (Portugees, Malees Duitser en Indiër) uit het hostel ons mee vragen voor een motortour kan ik mijn geluk niet op. Ik heb er een nieuw favoriet gevoel bij.. Beeld je in: Achterop een zware motor, over de kronkelende wegen tussen de bergen met de meest bizarre uitzichten, de Ganges naast ons, de zon brand en de wind door mijn haren. Zo rijden we uren met vier motoren, het andere verkeer ontwijkend. We stoppen voor een lunch, bij het begin van de Ganges (waar twee rivieren, een bruine en een blauwe samen vloeien) en op de terugweg bij een verlaten strandje waar we een duik nemen. Vervolgens rijden we het laatste stuk in het donker en sluiten we de dag af met een biertje in het hostel.
In mijn vorige blog had ik het over de dagelijkse selfie- en fotoverzoeken die we krijgen, maar dit gaat af en toe nog een stapje verder. Zo zitten we in een local eettentje aan tafel als er plotseling een Indische vrouw naast mij op het bankje schuift, een arm om me heen legt, me aankijkt en 'hello hihihihi'. Het volgende moment schuift er een andere vrouw naast Jeske en voor we het weten staan er drie kinderen en een man om ons heen om zo met zijn 'allen' een selfie te maken. Dat ze het restaurant binnen liepen was puur voor de foto want zonder iets te bestellen lopen ze allen giegelend weer naar buiten. Diezelfde dag lopen we langs een politiepost aan de kant van de weg en één van de mannen vraagt om mijn bidon. Oké, hij mag best een slok water. Deze spuugt hij alleen met een grote straal weer uit; 'It is hot water!?' Ja clown, het is 40°C buiten en water is water. Aangezien hij het niet moet, lopen we door, maar hij kan het toch niet laten: 'Faceook mem, you have Facebook?' Nee sorry meneer de politieagent.. Ik heb geen Facebook.
Aangezien mijn backpackincident (het niet hebben van mijn backpack de eerste week in Nepal) alweer een paar maand geleden is, moet mijn onderbewuste gedacht hebben: Het is tijd voor iets nieuws en dus laat ik mijn mobiel uit mijn handen glippen... Stuk! Na 10 min. balen besef ik hoeveel geluk ik heb dat alle foto's op mijn sd-kaart staan en de rest veilig op Drive. Adem in, adem uit en ik besluit pas een nieuwe mobiel te kopen wanneer we weer in een grote stad zijn. Een paar dagen van de radar, hebben jullie me gemist?
Tijdens de reis van Rishikesh naar Agra maken we een stop van een paar uur in Haridwar om zo de 'grote' Ganges rituelen te ervaren. Eenmaal aangekomen in Haridwar zien we in de verte ontzettend veel mensen rondom en in de rivier. Wanneer we dichterbij komen, lopen we met onze grote backpacks en opvallend blank tussen de gigantische mensenmassa. Het allereerste echte onbehagelijke gevoel is een feit. We worden door de meesten doorgrondend aan- en nagestaard, jongens blijven achter ons aan lopen, politieagenten proberen ons op te lichten en er hangt een vreemd sfeertje waar we de vinger niet op kunnen leggen. Eenmaal zittend tussen de massa op één van de trappen gedurende het gebed en de ceremonie (waar we duidelijk meer van hadden verwacht) ebt het gevoel weer weg. Het is onvoorstelbaar om te zien hoeveel mensen hier op af komen, in een onderbroek of juist in al hun kleren in de heilige, maar ook sterk vervuilde rivier staan, en vol overgave meebidden met het gebed uit de speakers.
Agra. De stad van de Taj Mahal. Wanneer we ons hostel uitlopen, komen we op een weg waarbij we in de verte de witte bolling en pilaren kunnen zien. Mijn eerste één van de 7 wereld wonderen is een feit! Vervolgens lunchen we op een rooftop met het beste uitzicht op de Taj en beiden hebben we de gedachte; 'Is dit het dan? Zo bijzonder is het toch ook weer niet?'. Die middag bezoeken we de Tomb of I'timād-ud-Daulah (beter bekend als de baby Taj) en vervolgens laten we ons met de tuktuk afzetten bij de Mehtab bagh garden. Tijdens dit tuktukritje overstroomt mij dan eindelijk het eerste 'echte' India gevoel. De verkopers die hun winkel uitrennen om je vervolgens naar binnen te lokken/roepen, de honden en koeien op straat, het aanhoudende getoeter, de tuktuks, fietsriksjas met oude mannetjes en gammele bussen, de vrouwen in sari's, bedelende kinderen op straat, overal winkeltjes met mierzoete lekkernij en de kleur van zandsteen overal om ons heen. Het begint allemaal een beetje op zijn plek te vallen. Eenmaal in de tuin staan we met onze snufferd recht tegenover de Taj Mahal (de achterkant met alleen een rivier tussen ons in). Na een siësta in het gras worden we met slaperige koppies wakker terwijl de Taj voor ons in de ondergaande zon staat te shinen. Waaauuw! Met veel geweldig mooie foto's en een (niet toeristische) indruk spreken we 's avonds onze twijfels naar elkaar uit. Willen we morgen wel om 05.30 met een horde chinezen staan wachten om een som geld neer te leggen zodat we de Taj van de 'goede' kant kunnen zien? Of doen we het omdat het van ons verwacht wordt?
Op reis zijn, met alleen je rugzak. Alles zelf bepalen en beslissen. Alleen doen waar je zelf zin in hebt. Ammehoela. Ik ben nu drie maand aan het backpacken, de eerste zelfreflecties zijn een feit, ik ben mezelf al goed tegengekomen en nu, op dit moment, besef ik hoe ik eindelijk een beetje los begin te komen van alles wat hoort en moet en wordt verwacht. Na drie maand! Ook nu ik alleen ben, zelfs nu ik alleen ben, doe ik af en toe nog steeds wat ik denk wat men van me verwacht. Ik laat me sturen door mijn gedachten over hun gedachten. Dan denk je los te komen van die co-experiencing mind, maar die is gewoon met me meegereisd. We hebben onze Taj ervaring gehad zoals hij voor ons nu perfect is. Op naar Delhi dus! In de bus zit ik vervolgens twee uur op mijn handen en ben ik niet voor een gesprek vatbaar aangezien mijn blaas op knappen staat. Dus ja je raad het al, op een gegeven moment kan ik niet meer anders. We stoppen midden op de snelweg en de gordijntjes van de bus schuiven nieuwschierig opzij wanneer ik met beschutting van een boompje op mijn hurken zit. Helloooo Indiaaaa!
Op 10 mei maken we alweer onze derde vlucht van onze reis. Een keuze die door zeker dertig andere backpackers, maar voornamelijk Indiėrs wordt afgeraden wegens het te 'warme' weer.. Een binnenlandse vlucht van Delhi naar Goa, maar doordat we vliegen voelt het alsof we doorreizen naar een ander land. Eenmaal in Goa blijkt dit gevoel helemaal zo gek nog niet. Het is tropisch warm, ontzettend groen, beduidend minder opdringerig, we hoppen in 3 verschillende local bussen met behulp van de vriendelijkste locals en zijn in een mum van tijd op onze (in het vliegtuig lastminute opgezochte en gekozen) bestemming: Baga. We belanden in een onwijs schattig familie guesthouse met een zwembad, een tuintje, een minisauna (zou niet weten waarom je die nodig hebt met deze temperaturen) en een geweldige kamer met gigantische badkamer. En dat dan voor €5,50. 's Avonds lopen we nietsvermoedend nog even naar het strand. Alsof we door een uitgaansstraat in Cherso lopen, komen we langs de vetste clubs en worden we overal half naar binnen gesleurd. En dan het strand: een wirwar aan strandtenten, clubs, overal lichtjes, dansende lui, zitzakken, loungestoelen, kaarsjes en overal muziek uit de boxen. Als twee kleine meisjes in een snoepwinkel en nog altijd stiekeme eeuwige studenten zo blij. Eindelijk weer een keer goed op stap!
En nu vergeet ik het belangrijkste.. Nooit gedacht dat ik het zo lang kon volhouden in deze warme landen. Gewoon drie maanden zonder echt 'geaccepteerd door locals' zwemwater. Dus man wat zijn wij blij! We zitten vanaf nu gewoon aan zee. De zee! Golven! Strand! In bikini! Onze eerste dag liggen we meer in de golven dan op het strand en door puur geluk en een verveelde lifeguard krijg ik een adrenalinerit op de plank achter zijn jetski. Vervolgens maak ik een schildpad zandsculptuur op het strand en binnen een minuut staan er acht Indiërs om me heen. De eerste vijf minuten bloed irritant, maar vervolgens weten ze me te vertellen dat ik twee poten ben vergeten, zoeken ze schelpjes voor de ogen, en maken ze een dammetje tegen het opkomende water met vol enthousiasme. Nu verwacht ik minstens dat het strand morgen vol ligt met allemaal zandschildpadden..
De komende weken trekken we langs de kust van Zuid India en dat zijn dan ook mijn laatste woorden voor deze blog. Ik hoor nu iets heel ergens anders te zijn. Namelijk zand kastelen bouwend op het strand met mijn blauwe schepje en roze emmertje (of was het andersom mam?). Afgewisseld met een verkoelende duik in de golven en het drinken uit een kokosnoot.
PS: Ik heb de gok gewaagd om een Indisch merk mobiel te kopen, maar ik ben nog niet helemaal overtuigd van deze keuze.. Zo kan ik nu maar één foto per keer uploaden wat betekend dat ik ontzettend lang bezig ben om alles er op te zetten. Voor foto's verwijs ik nogmaals naar mijn Instagram --> http://www.instagram.com/sanneerinbrandsma
De manier hoe je schrijft is heel levendig! Gekkies. Klinkt alsof jullie veel lol hebben samen! Veel plezier nog toppers💃🏻