Sri Lanka; little beaches, good surf waves, beautiful train rides and long hikes

De hoofdstad Colombo is voornamelijk groot, druk en chaotisch, dus wanneer ik 'eindelijk' een verlengd visum in mijn paspoort heb staan, spring ik in een trein naar het Zuiden. 

Twee uur lang staan als sardientjes in een blik. Tegenover me staat een local van zeker 85 met heldere grijs blauwe ogen en een heerlijk brede lach met maar twee tanden. Zijn Engels is ongelooflijk goed en we hebben dikke pret. Op een gegeven moment schiet het me in de rug en hij kan zijn lol niet op omdat ik nog zo'n jonkie ben. Zijn woorden: 'You should go to your hostel, take some rest.. and then beer! On the beach, they're better on the beach!'
Wanneer we bijna in Hikkaduwa aankomen, kom ik er achter waarom het zelfs in de tweede klas zo ongelooflijk druk is. Er stapt een conducteur in en plotseling schieten er allemaal mensen op en vliegen hals over kop de coupé van de derde klas in. Halloooo zitplekken... Stiekeme gluiperds die op andermans betaalde zitplekken zitten. 
[Trein feitje: de broodjes, gefrituurd fruit en andere snacks die worden verkocht in de trein krijg je gewikkeld in een bladzijde uit een gebruikt schoolschrift. Inclusief verbeteringen met rood van de juf.]

Hikkaduwa. Behoorlijk uitgestorven en geen andere reizigers te bekennen, maar wat een heerlijk lean back surfstadje. Oh man wat ben ik altijd gelukkig zodra ik de golven hoor en de zee zie. En dan het ultieme moment wanneer de zon langzaam onder gaat. Een paar locals stoeiend in de zee, de kleurige bootjes deinend in de golven, de wolken die oranje kleuren, een biertje in mijn hand en een hond aan mijn voeten. Die oude man in de trein had volkomen gelijk! 

Het is echt onwijs bizar, maar ik heb gewoon het gehele hostel (met tuin) voor mezelf. Ik krijg direct een upgrade naar een privekamer, elke ochtend staat het ontbijt voor me klaar en ik heb zo mijn momenten dat ik dansend en zingend door alle kamers ga met de muziek op vol volume. Dit krijg je dus wanneer je off season reist. Nu ik ben opgesplitst met Jeske is het wel een gigantische verandering als er ook nog is geen andere reizigers zijn, maar na een paar dagen besef ik weer hoe goed ik eigenlijk alleen kan zijn. Of nouja 'alleen'.. Ik krijg continu gratis scooterliften, word overal uitgenodigd en heb bijzondere en de leukste gesprekken met de locals. Zo zit ik op een ochtend te tekenen in de tuin wanneer Waruna (een man die ik de avond er voor ben tegengekomen) langs loopt en enthousiast verteld dat hij ook tekent. Het volgende moment zit hij bij me aan tafel te tekenen en verteld ondertussen zijn verhaal. Hoe hij door de Tsunami gehandicapt is geraakt aan zijn been en arm, daardoor moest stoppen met zijn werk en nu als lotverkoper elke dag de straat op gaat.. De gevolgen van de Tsunami zijn nog steeds voelbaar en het is bijzonder hoe open iedereen zijn verhaal verteld. Ik bezoek het Tsunami foto museum (een huis volgehangen met foto's en zelfgeschreven teksten) en met het verhaal van de eigenaresse erbij heb ik een verschrikkelijk helder beeld van deze geschiedenis. Met de woorden 'lets hope it will never happen again' sluit ze af. 

Van Hikkaduwa reis ik naar Galle en na vijf dagen GEEN andere backpackers/reizigers begin ik hier toch wel echt behoefte aan te krijgen, hoe leuk de locals ook zijn. Daar komt bij dat het elke dag bewolkt is met behoorlijk wat regen omdat het in Zuid-West regenseizoen is. Ik neig er naar om mijn plannen om te gooien en een lange dag te reizen naar het Oosten (mooi weer en erg toeristisch), maar uiteindelijk besluit ik om er niet direct voor weg te lopen. Het komt er zelfs op neer dat ik nog drie dagen in Galle verblijf. Het is plotseling onwijs mooi weer, het aantal backpackers neemt toe, we maken lange wandelingen naar verborgen strandjes en huren spontaan surfboards. Eindelijk!

Ik ontmoet Lana (uit Korea) waarmee ik doorreis naar Weligama om zo nog een dag te kunnen surfen op 'beginners' golven. Het is bewolkt, waait hard en uiteindelijk stort het van de regen. Oftewel, perfect weer om gierend van het lachen met de longen vol zout water en uitgeput te klungelen in de golven. Nu ik bijna dagelijks in de zee lig, besef ik weer wat het met me doet. Het strand, de zonsondergangen, het zoute water en vooral de golven. De golven waar ik in zwem, surf, onderdoor duik, overheen spring, dwars door heen beuk, op drijf of alleen maar naar kijk. Wanneer de golven echt sterk zijn 'bodyboard' ik zonder board tot ik uiteindelijk als een lappenpop wordt uitgespuugd op het strand. Ik heb een sterk vermoeden dat ik later toch maar in een hutje aan zee moet gaan wonen. 

De volgende dag maken we een ellendig lange busrit naar Arugam Bay waar we uiteindelijk belanden in een soort boomhut dichtbij zee. Een week lang heel veel surfen, poolparty's, sunsets en rises, tekenen, lezen, stranddagen, feestjes en onwijs veel (leuke, lieve en bijzondere) backpackers. Ik hernoem het dan ook al vrij snel naar het Bali van Srilanka. Voor de beste surfspots nemen we een tuktuk (met de surfboards op het dak) en na een leuk gesprek met één van de drivers staat hij er op dat ik de tuktuk rijd. Een combinatie van een auto, motor en scooter qua besturing en na een horten en stotende rit beloofd hij me de volgende dag een lesje tuktuk rijden. 

Na een week surfen in Arugambay kan ik op de laatste dag Jeske en Lotte (die net zijn aangekomen) in de armen vliegen en welgeteld twee uurtjes met ze bijkletsen. Diezelfde avond neem ik namelijk een tuktuk naar Pottuvile om vervolgens met de nachtbus terug naar Colombo te rijden. Of nouja rijden.. met 100 km/u slingerend over de wegen, auto's en tuktuks ontwijkend, luid toeterend, de kerstlampjes fel knipperend en de SriLankaanse muziekvideo's knallend uit de boxen. Zoals ik van te voren al een beetje had ingeschat is er natuurlijk geen beenruimte waardoor ik half op schoot zit bij een aangeschoten hippie. Het voordeel is dan wel weer dat hij een extreem smal kontje heeft en de gesprekken eerder hilarisch zijn dan vervelend. Eenmaal in Colombo aangekomen (03.00 uur midden in de nacht) spring ik direct in een tuktuk naar het hostel omdat ik me nou niet bepaald veilig voel. Eenmaal bij het hostel aangekomen blijkt de 24/7 service niet op te gaan wanneer de eigenaresse te diep in slaap is. Ik lig dan ook al een uur te dommelen op een bankje in de portiek wanneer er lui terug komen van een avondje stappen en godzijdank de deur voor me openen. Vervolgens lig ik nog een uur op de bank in het hostel tot plotseling de eigenaresse naast me staat. Om 05.00 uur ben ik eindelijk ingecheckt en compleet gebroken duik ik in bed. Één dag om te herstellen en dan: Linde van het vliegveld halen om spontaan en mega last-minute drie weken (uiteindelijk twee) samen vakantie te vieren!

Direct de volgende dag reizen we door naar Trincomalee (oost) waar we bodyboarden, scooter touren naar afgelegen strandjes, een boottour maken met bizar veel dolfijnen, snorkelen bij Pigeon Island en pizza afhalen om deze op het strand op te peuzelen. Ik besef al vrij snel dat ik mijn reistempo flink moet opschroeven om Linde bij te kunnen houden in haar vakantie-ik wil alles zien-rush. Na een korte busrit (ze bestaan nog wel) komen we aan in Sigirya, gelegen in het binnenland. Eindelijk weer volop natuur en een fijne temperatuur! Ik loop en klauter de Pidurangala berg op om vervolgens een uitzicht te hebben over bossen, meren, bergen en de bekende Lion rock bij zonsondergang. De volgende dag huren we een fiets, dus geen mountainbike, maar een echte versleten opoefiets inclusief fietsmandje (helloooo Groninger stads fiets). Twee dutchies op krakkemikkige fietsjes over de weg door de miniscule dorpjes, de zandpaden door de bossen en de stenen in de velden. We worden dan ook een aantal keer verbaasd aangekeken en voorzichtig toegelachen wanneer we plotseling de hoek om komen bij een houtsprokkelend vrouwtje en eindigen op een doodlopend veldweggetje. 

Van Sigirya reizen we naar Kandy om vervolgens de mega beroemde treinrit te maken richting Ella. Dan sta je eerst met een hoop toeristen te wachten op het station om vervolgens een deuropening te bemachtigen naast de 3e klas (alleen locals) en dus is er de rest van de treinrit geen toerist te zien. Als we alle verhalen mogen geloven (overvolle treinen en geen uitzicht of zitplekken) hebben we het goed voor elkaar. 4,5 uur lang zitten, staan en hangen we in de deuropening en genieten we van de mooiste uitzichten. Elke keer dat we door een tunnel rijden beginnen de kinderen en jongeren te joelen en de locals langs het spoor zwaaien ons allemaal vrolijk toe. In plaats van direct door te reizen naar Ella stappen we uit in Nuwara Eliya. Een klein dorpje in de bergen omgeven door natuur, natuur en natuur. Bossen, meren, watervallen, kleine huisjes en een temperatuur van 15°C met regen. Oftewel een goed excuus om te shoppen en weer een fijn truitje te kopen, Oeps. We zijn de kou niet gewend en een niet geïsoleerde kamer met vocht, schimmelplekken en alleen een dunne deken zorgen voor een ijskoude nacht. Wanneer we de volgende dag het laatste stuk van de treinrit naar Ella maken, rijden we binnen een paar uur in een aangename warme temperatuur en de uitzichten over bossen, theeplantages en dorpjes zijn bizar. Deze treinrit is al die goede reviews meer dan waard. 

Ella. Een schattig stadje midden in de bergen omgeven door bossen, hikeroutes, slingerende weggetjes, treinsporen, theeplantages, watervallen en onwijs veel mooie uitzichtpunten. Ik kan mijn geluk niet op want wat is het heerlijk om weer even helemaal back to nature te zijn. We wandelen veel, klauteren uren door een rivier, zwemmen in een waterval en maken een bizar lange scootertocht. Vervolgens (vanochtend) breekt het moment aan dat Linde voor haar laatste weekje vakantie naar het Zuiden reist terwijl ik in Ella blijf. 

Ik maak een drie uur durende hike naar Ella rock in de brandende zon om vervolgens op dit moment met een kop koffie op een zitzak te liggen in een café terwijl het stroomt van de regen. Wanneer het straks is opgeklaard maak ik een hike naar little Adams peak voor zonsondergang en vanavond sluit ik af met de lekkerste rijst en curry van SriLanka met het onwijs lieve gezin van de eigenaar. Ik ben weer echt alleen op pad! Nog een maand in Sri Lanka en 30 juli vlieg ik naar Kuala Lumpur in Maleisië!

Nog een kleine aanvulling op het reizen in SriLanka. Dan denk je het meest gevreesde land (India) gehad te hebben, maar als ik de locals moet geloven ben ik hier nergens veilig. Of ik nu over straat loop, een waterval bezoek, richting Ella rock klauter of vertel dat ik naar de oostkust ga: continu krijg ik goedbedoelde adviezen of wordt me iets afgeraden. Dat pad is veel te gevaarlijk, je kan uitglijden, er zijn wilde olifanten, waarom ben je alleen?, waar is je vriend?, het is niet veilig, er lopen rare mannen, je moet een gids nemen, je weet de weg niet, er zijn hier toeristen verdwenen, ben je echt alleen?, wat ga je doen?, de locals in het oosten zijn niet te vertrouwen, je moet daar niet heen gaan, wanneer komt je vriend?, je weet de weg niet, het is echt gevaarlijk! Sorry lieve mensen, maar uitglijden hoort er bij, een gids nemen is de grootste onzin voor dit soort hikes, de locals in het oosten zijn onwijs vriendelijk, ik zou die olifant graag zien, Google maps werkt prima, ja ik ben alleen, nee mijn vriend hoeft me niet te redden en jullie maken me wantrouwender dan nodig is. 

Er zijn een aantal dingen die ik ondertussen toch wel een beetje mis uit Nederland:
-Mijn broertje die slaagt voor zijn VWO, 18 wordt en op kamers gaat. Mijn vader en moeder's ontbijt op bed voor hun verjaardag. Mijn vriend die afstudeert en zijn diplomering heeft. Mijn vrienden en familie. 
-Incognito over straat kunnen. Zonder dat er ook maar iemand op je let je eigen ding kunnen doen en gewoon lekker rond struinen. In plaats van elke 2 minuten dezelfde vragen krijgen; Hoe gaat het? Waar ga je heen? Hoe heet je? Taxi? Hoe lang ben je hier al? Hoe lang blijf je hier? Vooral wanneer ik alleen over straat loop, ben ik meer bezig met constant dezelfde vragen te beantwoorden of tuktuks af te wijzen. Terwijl dit vaak momenten zijn dat ik het liefst gewoon om me heen kijk. 
-Geloof het of niet, maar het klaar maken van mijn eigen maaltijden. Uitgebreid in de keuken staan of juist simpel alles wat ik in huis heb door elkaar gooien tot een prutje. Zelf precies kunnen bepalen wat je wil eten.. Ontbijten, lunchen en dineren buiten de deur is vaak een feest, maar lang niet elke dag. 
-Een dikke, vers uit de oven afgebakte, bruine boterham met.. wat dan ook. Het is dat Linde een pot biologische pindakaas (met stukjes) en twee repen 80% pure chocola voor me heeft meegenomen, anders was ik nu waarschijnlijk met een hele waslijst gekomen.