Nederland: Reis rupsen

Nederland? Hoezo typ ik dit vanuit Nederland en niet vanaf de Filipijnen? Ondertussen weet (bijna) iedereen dat we een behoorlijk smerig spelletje hebben gespeeld.. In mijn vorige reisblog schreef ik dat we tot 25 december in Krabi zouden blijven om vervolgens het vliegtuig naar de Filipijnen te pakken. In werkelijkheid namen we 20 december een vlucht van Krabi naar jawel.. Amsterdam. Net een paar dagen voor kerst maakte ik een eind aan mijn (bijna) één jaar durende reis door Azië. Zowel familie als vrienden hebben we gigantisch voor de gek gehouden en een aantal bijna een hartverzakking bezorgd.. Stuk voor stuk. Jullie reacties en gezichtsuitdrukkingen zal ik nooit meer vergeten. 

Op dit moment, 29 januari, zit ik in de trein terug na een sollicitatiegesprek en dan heb ik het nog niet eens over ons huisje in Groningen vanaf april… Na een maand ‘landen’ kom ik beetje bij beetje weer in het leven van hier.

Geen vlinders in de maag of hersenspinsels, maar reis rupsen. Niet van die lichte prettige kriebels in je onderbuik of lange draderige gedachtespinsels in je hoofd, maar kriebels en onrust in je hele lichaam. Reis rupsen dus. Een zelfbedacht woord. 

Ik heb ze als klein meisje al gekregen. Bij mijn geboorte of misschien wel van iemand cadeau. Reis rupsen. Blijkbaar hebben ze een jarenlange diepe winterslaap gehouden tot ze twee jaar geleden onrustig werden en mijn drang om te reizen te groot werd. Eenmaal op reis zijn mijn reis rupsen uitgegroeid tot vlinders. Van die lichte prettige kriebels in mijn onderbuik tot hele heftige en zware tijdens het bungeejumpen, de himalaya voettocht, het duiken, de motortour, de vipassana en ga zo maar door. Mijn vlinders kregen alle ruimte. Konden doen wat ze wilden en waren vrij om te gaan. Mijn creativiteit borrelde op zijn hevigst, mijn emoties vlogen alle kanten op en ik genoot intens van de gekste en kleinste dingen. Mijn vlinders vlogen van hot naar her, af en toe raakte ik er één kwijt, soms ving ik weer een nieuwe of vond ik er één terug. 

Na een jaar werden ze steeds zwakker en bleven er voornamelijk lichte kriebels over tot ze uiteindelijk allemaal zijn uitgevlogen. Zonder mijn reisvlinders was ik niet meer compleet en voelde het meer dan goed om terug naar ‘huis’ te gaan. Nu ik eenmaal thuis ben, kom er ik er achter dat mijn reisvlinders iets hebben achtergelaten bij het uitvliegen.. rupsen. Reis rupsen die blijkbaar moeite hebben. Moeite om zich te nestelen voor een nieuwe winterslaap of juist moeite om zich te ontpoppen tot reis vlinders. 

Waarom verplicht ik ze om die keuze te maken? Waarom geef ik ze die onrustige omgeving waardoor ze niet kunnen nestelen, maar ook niet kunnen ontpoppen? Hier thuis is er namelijk ook ruimte voor mijn vlinders. Misschien krijgen ze niet alle vrijheid om van hot naar her te vliegen, maar dan raak ik ze tenminste ook niet zo snel kwijt. Dus reis rupsen, bij deze mogen jullie je ontpoppen tot lichte prettige kriebels in plaats van het veroorzaken van onrust in mijn hele lichaam.