India: the most beautiful nature and the most dirty cities!

26 april 2018 - Dharamsala, India

Woensdag 11 april om 18.00 uur vliegen we dan eindelijk de grens over tussen Nepal en India. Zodra ik de eerste contouren van Delhi kan onderscheiden van de mistige wolken en de schemer voel ik een lichte spanning. Onze tijd in het door zoveel mensen gevreesde land 'India' is nu echt aangebroken! De afgelopen periode was ik behoorlijk klaar met alle waarschuwingen, goed bedoelde adviezen, tips en vragen over onze voorbereidingen voor dit land. Je 'kan' je niet voorbereiden op zoiets. Ik wil het nu wel gewoon met eigen ogen zien, voelen en meemaken, maar dat moment in het vliegtuig slaat toch iets van twijfel toe; 'Zal het echt zo extreem zijn? Heb ik echt een neptrouwring nodig? Kan ik niet gewoon beter in een Burka gaan lopen? Kan ik het emotioneel gezien wel aan? Pakken we na twee dagen al het vliegtuig naar een volgend land?' Op het moment van landen, bereiden we ons dan ook voor op de eerste klap (lees: een drukke mensenmassa, opdringerige taxichauffeurs, verkopers en touroperators en rijen aan toeterende auto's en stof) aangezien dit het geval was in Kathmandu (Nepal). Wanneer we dus naar buiten stappen, in alle rust en op ons dooie gemak een taxi betalen bij een bureautje, binnen 2 minuten op weg zijn en goede wegen en zelfs verkeersborden een feit zijn, kunnen we nog niet bepaald spreken van een cultuurshock. Eenmaal aangekomen bij ons hostel blijkt dit een oase van rust en een relaxede sfeer en dus een perfecte uitvalsbasis voor Delhi.

Want Delhi, oh Delhi wat een stad. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn eerste Delhi ervaring echt zo slecht niet is als verwacht. Ja er hangt een dikke smoglucht, ja iedereen houdt zijn toeter 5 seconden lang ingedrukt, ja de wegen zijn overvol, ja het is snikheet (bijna 40 graden), ja iedereen wil met je op de foto, ja er zwerven veel weeskinderen, oudjes en gehandicapten overal op straat, ja het is af en toe zo onwijs smerig en ranzig dat het je de adem beneemt, ja de mensen kunnen onwijs opdringerig zijn, ja je wordt keer op keer opgelicht en ja je hebt knallende koppijn na een dag door de straten struinen. En dan de grote MAAR, het metronetwerk is echt geweldig, de mensen zijn tot nu toe onwijs vriendelijk, de kleine winkeltjes hebben het mooiste spul, de tuktukritjes maken me zo blij als een klein kind, het eten is verrukkelijk, de vreselijk smalle steegjes zijn hilarisch en de moskeeen en tempels zijn prachtig. Hoe positief ik nu ook ben, alles samengenomen kan ik nu wel weer met 100% zekerheid zeggen dat ik toch echt wel een bergen, meren, bossen, rivieren en stranden meisje ben. 

Mijn lichaam moet gedacht hebben 'nieuw land, nieuwe voedselvergiftiging', want na twee dagen Delhi lig ik alweer drie dagen gestrekt op het stapelbed. Zodra ik me wat beter voel, hebben we tot frustratie toe een uitweg gezocht uit deze stad. Het metrosysteem in Delhi is namelijk echt super (we voelden ons als een vis in het water met onze lookalike ov-kaarten), maar de treinen zijn een ramp. Wat we ook probeerden; alle treinen zaten de komende week volgeboekt. Aangezien het als beklemmend voelt als we langer blijven, kiezen we voor een 15 uur durende nachtbus richting Manali (in het Noorden). Op de dag van vertrek beseffen we pas dat het daar een stuk kouder is en we hebben al onze warme kleren na de trek in Nepal achtergelaten. Oeps, over spontane acties gesproken.. Maar man wat hebben we weer zin in de bergen, de schone lucht, de koelte en de natuur!

Fantaseer twee blonde meiden huppelend over paadjes in de dennenbossen en tussen besneeuwde bergtoppen, douchend onder een waterval, wandelend door de appelboomgaarden, shoppend in de local kledingwinkeltjes, genietend tijdens live muziekavonden, bibberend van de kou in bed, op dakterrasjes met een kop koffie en rennend in de regen. Dan heb je een aardig beeld van onze eerste ervaring met het Noorden van India. In de afgelopen drie dagen zijn we van 39°C naar 25°C naar 6°C met regen gegaan. In drie dagen! Het is bizar hoe verschillend dit land kan zijn. In alle opzichten. 

De regen en de kou is niks aan dus we nemen een local bus naar Dharamsala (de verblijfplaats van de Dalai Lama). Met 5 a 6 uur rijden in ons hoofd is het een gigantische domper wanneer we er achter komen dat het TOT 5 a 6 uur rijden is. De blondies zijn weer aanwezig hoor. Na een doodvermoeiende 10 uur op de weg hebben we moeite om een kamer te vinden, maar uiteindelijk (door onze ondertussen goed ontwikkelde onderhandelingen en nog altijd blonde lokken) hebben we een hotelkamer voor een prikkie in McLeod Ganj. Een paar dagen waarin we veel goede koffie drinken, wandelen in bossen, wijn drinken op het balkon, klauteren en skinnydippen in rivieren, genieten van de overload aan monnikken en tibetaanse mensen, het Tibet museum bezoeken en constant stiekem hopen op een toespraak van de Dalai Lama.. en het liefst natuurlijk bij hem op de koffie mogen. 

En daar is dan, na bijna drie maand samen reizen, het moment dat we er bewust voor kiezen om een dag apart van elkaar door te brengen (dus niet gedwongen doordat er één ziek op bed ligt). Niet omdat we ruzie hebben, niet omdat we elkaar uitkotsen en niet omdat we het ongezellig hebben samen, maar omdat we beiden onrustig zijn. Reizigers hebben het toch altijd over het moment dat ze zichzelf tegen zijn gekomen? Ik moet nu toch wel een beetje toegeven dat dit niet alleen maar dom geleuter is, maar blijkbaar toch een kern van waarheid heeft. Waar ik vooral van thuisblijvers te horen krijg; 'Waarom doe je zo moeilijk? Je kan toch elk moment van de dag doen waar je zin in hebt? Je hebt een jaar lang vakantie!' Nou ik kan je zeggen: reizen is geen vakantie. Ja, ik heb intense genietmomenten, kom op de mooiste plekken, doe de vetste dingen, ontmoet de meest bijzondere mensen en ben onwijs dankbaar, maar ik loop ook tegen dingen aan en op dit moment is dat gewoon een dikke vette muur. Een dag voor mezelf met een notitieboekje en een pen en een zelfreflectie later, voel ik me volledig herladen en grijns ik van oor tot oor wanneer ik Jeske 's avonds weer tegenkom. Peppie en kokkie zijn weer herenigd! Op naar het nog meer in het NU leven. We zijn NU op reis. Wat onze plannen verder zijn voor de komende tijd? Ik zou het niet weten! Ik ga in ieder geval NU deze blog online zetten. Oja, en over 5 minuten koffie bestellen. 

Things in India:
-Metro in Delhi: Elke keer dat je de metro wil nemen moet je eerst door een detectiepoortje, gefouilleerd worden en je tas gecheckt. Vervolgens heb je of een ov-kaart zoals wij die kennen of je koopt een muntje die je bij het verlaten van de metro weer inlevert. Op het perron heb je speciale zones voor vrouwen en ook in de metro zijn er coupes voor alleen vrouwen. Aan de ene kant een heerlijk idee, maar aan de andere kant erg dubbel dat het dan zo gescheiden moet. Ik moet zeggen dat wij voornamelijk in de gemengde coupes zaten. 
-Geduld of toch niet: Een Indier uit het hostel verteld dat geduld de beste eigenschap is wat je in India kunt hebben. Alles kan zo ontzettend traag gaan en ze nemen overal zolang de tijd voor dat je eigenlijk niet anders kan. Daar staat alleen recht tegenover dat ze onwijs kunnen voordringen. Ik heb me er echt over verbaast op momenten dat ik op mijn dooie gemakje in de rij sta te wachten en te kijken hoe ze voor mij over elkaar heen struikelen en moeite doen om net 1 plaatsje eerder te zijn. 
-India, Ierland, Frankrijk, Nepal of toch Oostenrijk? Qua natuur zijn we de afgelopen weken in al deze landen geweest voor ons gevoel. De heuvels, bergweggetjes en vergezichten van Ierland. De naaldbossen, rivieren en slingerende wegen van Frankrijk. De besneeuwde bergtoppen en uitzichten van Nepal en de bergdorpjes en skigebieden van Oostenrijk. 
-Heb ik iets van je aan ofzo? Grapje. Ik weet ook wel dat het mijn prachtige blonde lokken en bleekscheethuidje is. Ik moet zeggen dat we ons er behoorlijk goed voor kunnen afsluiten. Gestaar.. Al dat ongegeneerd aanstaren, nastaren en omkijken. De eerste keer voel je je misschien gevleid, maar wanneer elke jongen of man en ook de vrouwen je dag in dag uit schaamteloos observeren kan je niet anders dan je er voor af proberen te sluiten. Af en toe is het gewoon behoorlijk hilarisch en mogen we ze best een beetje belachelijk maken. Wanneer je na vijf keer een foto of selfieverzoek te hebben afgewezen een keer instemd om wel een foto van je te laten maken, besef dan heeel goed dat alle omstanders vervolgens in een rij staan om ook met je op de foto te kunnen. Om een foto vragen, klikken en vervolgens giegelend weglopen is blijkbaar een stuk minder spannend en leuker dan eerst een gesprek aanknopen. Ik ben ondertussen toch wel benieuwd op hoeveel plekken een foto van mij of Jeske is opgedoken op Indische social media. En iedereen maar denken dat ze speciaal zijn met een foto van ons, terwijl heel indisch facebook ondertussen vol staat met 2 blonde koppies. Ha ha, net goed.

Foto’s

4 Reacties

  1. Simone:
    28 april 2018
    Nogmaals, wauw! :-)
  2. Wies:
    30 april 2018
    Weer een prachtig reisverslag. Heerlijk om te lezen. Nog veel plezier en mooie momenten tijdens deze reis voor jullie beide!
  3. Johan & Ellie:
    1 mei 2018
    beetje laat gelezen, was een drukke week/weekend. Mooi reisverslag, ik hoop dat je dit volhoudt je neemt ons helemaal mee op reis. Wees voorzichtig maar geniet vooral van deze 'once in a lifetime'.
  4. Myrthe:
    5 mei 2018
    Ik heb hem hem ook een beetje laat gelezen maar wat een mooi verhaal nichie😘 en we zitten hele mooie foto's tussen geniet er lekker van jullie 2

    VEEL PLEZIER!!