Singapore & Vietnam: World city and motorbike country

19 november 2018 - Hoi An, Vietnam

Waar kun je je verjaardag beter vieren dan in Singapore.. Ons plan om overdag vooral niet te veel uit te voeren mislukt zoals gewoonlijk compleet en we struinen de hele stad door. Ik heb het al eerder gezegd, ik ben geen stadsmens, maar twee dagen in Singapore doorbrengen is geweldig. Zo schoon, groot, mooi, nieuw en bizar dat ik af en toe het gevoel heb dat we door de stad van de toekomst lopen. Op straat overal zakenlui in nette pakken (op de step) of in jurkjes met natuurlijk hoge hakken en de ontelbaar veel fancy koffiebarretjes met dure koffie zijn favoriet voor zakelijke meetings. Shoppingmalls waar je in een roeibootje door heen kan varen, sporttassen van 4000 dollar kan kopen of gerechten van internationale keukens kan uitproberen in de eethallen. Natuurlijk eten we mijn verjaardagsdiner in Little India en daar blijkt maar weer wat eten met de handen eigenlijk voor kunst is. Freek begint iets te enthousiast aan zijn krab en voordat ik boe of bah kan zeggen, zit zijn nette witte blousje volledig onder de rode saus. Het blijkt een waar gevecht om krab open te krijgen zonder tang (welke je er normaal altijd bij krijgt) dus ook een tweede sausdouche blijft niet uit. Na het eten kan ik opnieuw vrienden uit Groningen in de armen vliegen om vervolgens met z'n allen mijn verjaardag te vieren. We hebben namelijk tickets voor een feest in de skybar boven op Marina Bay (dat wereldberoemde gigantische bootvormige hotel). We worden ontvangen door tuttebollen met perfect gemanicuurde nagels, piekfijne make-up en een arrogante houding. Ja ja, ik weet ook wel dat ik als hipster backpacker look vast niet voldoe aan jullie eisen, maar we zijn allen toch echt behoorlijk goed gekleed. Op Freeks' met saus besmeurde blouse na dan.. Eenmaal boven hebben we een grandioos uitzicht op de skyline en.. ouwe lullen. De gemiddelde leeftijd voor het feest blijkt een stuk hoger te liggen en ik kies dan ook meteen de oudste (letterlijk bejaard inclusief bezweet blousje en ingedeukte hoed) uit en voor ik het weet dansen we de salsa (zover dat lukt op house muziek). Hij blijkt oprecht goed te kunnen dansen en we stelen de show. Na een heerlijke verjaardag moet ik er de volgende dag echt aan geloven en ben ik simpel gezegd compleet gesneuveld van brakheid. Aan het eind van de dag slepen we onszelf de stad in voor de lichtshow bij Gardens at the Bay, de torenhoge bloemen ...... en nemen we afscheid van de jongens.

Elke keer dat we naar een nieuw land reizen, proberen we precies uit te komen met het geld zodat we niet tegen een ongunstige koers hoeven te ruilen. Dit betekend dat we proberen in te schatten wat we nodig hebben en als gierige Nederlanders dan ook echt elke cent opmaken voor we in het vliegtuig stappen. Zo komen we er achter dat we bijvoorbeeld beter een grote koffie kunnen delen zodat we van het overige geld precies een chocolatechipcookie kunnen betalen. En als we nou dat broodje delen, kunnen we precies dat kleine zakje pinda's er nog bij doen. Zonde om anders net weer die paar roepies, dollars, of dong over te houden.. Daarnaast wordt ik er bij de douane op de een of andere manier altijd tussenuit gepikt om de inhoud van mijn tas toe te lichten. De ene keer is het mijn powerbank, dan weer de GPStracker, maar dit keer is het iets nieuws. 'Mem, carrots? You have carrots in your bag?' Oh it's okay but just.. You like them a lot then? Well, it's healthy! I like carrots too. Have a good day, it's okay!' Een paar uur later landen we in Hanoi, Vietnam.

Het voelt in eerst instantie als een hele veradaming hoe Vietnamezen niet op of om kijken van toeristen. Het eerste land tijdens deze reis waar ik niet wordt aangestaard, in de gaten wordt gehouden, ongevraagd geholpen, aangegapen, continu gegroet of lastig gevallen. Op een gegeven moment wordt het ons zelfs een beetje te kil wanneer we nooit een groet of überhaupt een glimlach terug krijgen. Er wordt bizar slecht Engels gesproken en vaak wordt dit afgedaan met ons gewoon te negeren of af te kappen. Best lastig als je iets voor elkaar moet krijgen en zelf totaal niet uit de voeten kunt met de 6 tonige Vietnamese taal. Natuurlijk geld dit lang niet altijd en voor iedereen, maar het is een hele andere wereld vergeleken met bijvoorbeeld Indonesië.

We overnachten in het oude gedeelte van de stad en ik heb het gevoel dat ik weer in Kathmandu (Nepal) door de straatjes struin. De elektriciteitskabels en telefoondraden hangen in een grote wirwar en knopen boven de weg, er zijn overal fruit en groentekraampjes, het is er vol met kleding en souvenirswinkeltjes en iedereen leeft op straat. Verder zitten ze allemaal op kleine krukjes op straat te eten, schuift iedereen bij elkaar aan tafel, wordt er natuurlijk alleen met stokjes gegeten, flink geslurpd en geroggeld, lopen oude vrouwtjes met overbelade fietsen aan de hand en dragen de meesten de kenmerkende punthoedjes. Met een dikke grijns wring ik me tussen de drukte door en ik geniet van alle hustle op straat. Wat een verschil met het begin van mijn reis, waar ik in zo'n stad gillend gek werd. We bezoeken het Ho Chi Minh museum voor de nodige hoeveelheid cultuur en geschiedenis snuiverij en wonderbaarlijk genoeg vind ik het reuze interessant. Wat dat betreft komt het dus echt wel door die saaie mutsen voor de klas tijdens de geschiedenislessen dat ik me nooit kon concentreren.

De eerste keer dat we de Vietnamese bussen ondervinden is wanneer we van Hanoi naar Ha Giang reizen. Ik dacht dat ik alles ondertussen wel had gezien qua vervoer in Azië, maar ik kijk mijn ogen uit. De bus is verdeeld in drie rijen half liggende slaapstoelen in stapelbed stijl. Als toeristen worden we helemaal achter en bovenin gepropt met zijn vijfen op rij. Bij het instappen moet iedereen zijn schoenen uitdoen om deze vervolgens in een plastic zak terug te krijgen. In de pauzes staan er twee grote kratten met slippertjes buiten die iedereen kan gebruiken, maar het is nog een hele kunst om een passend paar te vinden. Freek heeft hoge nood dus uiteindelijk trippelt hij op zijn tenen in twee niet passende muiltjes naar de wc. Na zeven uur rijden komen we aan in Ha Giang en wat een mazzel dat we een driepersoonskamer toegewezen krijgen. Om vijf uur 's nachts belt iemand ons namelijk wakker en staat vervolgens met haar motor voor de deur. Half slapend vlieg ik dan eindelijk Jeske weer in de armen! Na nog een paar uur slaap en een stevig ontbijt zijn we klaar voor een nieuw avontuur en dit keer als de drie musketiers op een motor!

De Ha Giang loop is een route van ongeveer 400 km door de bergen van Noord Vietnam en we trekken er vier dagen voor uit. Vier dagen lang onwijs mooi weer, oneindige uitzichten, zwaaiende kinderen langs de weg (die nog een high five aangeleerd moeten krijgen), gigantische groene bergen, gele rijstvelden, kronkel weggetjes waar een haarspeldbocht niks bij is, kleine dorpjes en lange afstanden. Op een gegeven moment zetten we de scooter aan de kant van de weg, lopen twintig meter de berm in, kruipen onder een prikkeldraad door en dan.. staan we in China! Gedurende deze vier dagen hebben we constant een wintersportgevoel met onze lange broeken, thsirts en bruinverbrande koppen. We drinken koffie op terrasjes met onze snoet in de zon en de bergen voor onze neus. In de simpele guesthouses waarin we slapen, kruipen we ver onder de dikke dekens en hebben elke avond een logeerpartijtje op onze driepersoonskamer. Elke dag hebben we de wind in onze haren, zien we de mooiste lichtspelingen van de zon tussen de bergen door, nemen we ontelbaar veel pauzes om van het uitzicht te genieten en scheuren we vervolgens als Verstappen over de weggetjes opgejaagd door ons eigen motor en scootergeronk. De laatste dag lijken er hele stukken uit de weg te missen en knallen we op en neer over flinke keien tot onze billen beurs en blauw zijn.

Eenmaal terug in Ha Giang lopen we dan ook alsof we net in onze broek hebben gepoept en we vallen om van vermoeidheid. De volgende dag is het alweer tijd om afscheid te nemen van Jeske, maar wel met de woorden 'tot snel, ergens zuidelijker in Vietnam!' Zij stapt in de nachtbus naar Ninh Binh en wij vervolgens in een nachtbus richting Cat Ba. Na een uur rijden, wil Freek zijn (net nieuw gekochte) GoPro 7 uit zijn tas pakken en er breekt groot paniek uit. Geen GoPro! (inclusief sd kaartje met al onze reisbeelden!!). Met heel wat gedoe krijgen we eindelijk contact met het hostel en na eerst een afwijzing krijgen we plotseling te horen dat hij toch wel gevonden is.. In ons enthousiasme stappen we direct uit de bus en staan we in het donker, in de middle of nowhere en spreekt er niemand Engels. Uiteindelijk krijgen we het voor elkaar om een 'taxi' aan te houden en na een voor ons gevoel 'eeuwig durende horror taxi rit' waar ik direct weer de kriebels van krijg, komen we midden in de nacht terug bij het hostel aan. Blijkbaar heeft het zo moeten zijn en we besluiten ons busticket om te boeken naar Tam Coc (Ninh Binh) in plaats van naar Cat Ba om zo iets meer tijd te creëeren op plekken waar we graag langer willen blijven.

In Tam Coc fietsen we op een echt stadsfietsje naar de stad, moeten we eindelijk onze regenponcho's gebruiken, fietsen we langs meertjes, rivieren en tussen de inmense kastbergen door, verwonderen we ons om de toeristen die als kudde schapen achter elkaar aan rijden, verbeter ik mijn dramatisch slechte poolen, genieten we van een paar dagen van verder vrij weinig uitvoeren en eten we een family diner in het guesthouse. De vrouw (die wij al omgedoopt hebben tot moeder) is de hele dag met potten en pannen in de weer en 's avonds eten we samen met haar man (vader) een gigantisch en echt Vietnamees diner. Ze spreken geen woord Engels dus het contact bestaat voornamelijk uit handen en voeten gebaren, veel lachen en af en toe Google translate. Waar wij in het begin heel afwachtend zijn om geen verkeerde eetstijlen te gebruiken en afkeurende blikken te krijgen, zitten pa en ma schrokkend tegen over ons. Nu begrijp ik dan eindelijk hoe ze hier rijst eten met stokjes: kommetje aan de mond zetten en schuiven maar! Met diezelfde stokjes wordt er uit alle gezamenlijke bakjes gegeten en in elk sausje en mixje gedoopt. Vietnamezen zijn dan misschien niet vies van elkaar, maar ik weet nou niet of ik dit met ze kan delen. De laatste avond slaan we het aanbod om met de scooter naar de trein te worden gebracht af omdat we met een goedkopere taxi denken te gaan. Deze laat ons op het aller laatste moment in de steek en nadat ma ons meer schaterlachend uit dan toe lacht, zitten we even later bepakt en bezakt bij pa en ma achter op de scooter en scheuren we met betraande gezichten door het donker. Eenmaal in de trein liggen we in een vier persoons cabine en slapen we de hele nacht als twee baby's in een schommel wieg. Tot nu toe toch wel mijn favoriete vervoersmiddel in de nacht aangezien we de volgende ochtend weliswaar uitgerust in Huè aan komen.

Daar waar (bijna) elke toerist en local de scooter pakt besluiten wij een flinke fietstocht te maken naar het strand. In het begin zijn we intens gelukkig op onze roestbakkies en lachen we om de verbaasde gezichten van de locals in de minuscule dorpjes en achteraf weggetjes, maar op de terugweg lachen we meer als een boer met kiespijn.. zadelpijn. De volgende dag stappen we toch over op de scooter aangezien de Vinh Moc tunnels die we willen bezoeken 100 km verderop liggen. Na vijf bijna dood ervaringen op de snelweg, waar de vrachtwagens vooral toeteren wanneer ze letterlijk naast je rijden, zijn we eindelijk bij de tunnels. Het is heel indrukwekkend om door de tunnels te lopen/kruipen en te zien en beseffen hoe de Vietnamezen hier vroeger met een compleet dorp onder de grond leefden. Het is een gangenstelsel van in totaal 40 km, maar hiervan lopen we maar een klein deel.. We ondervinden namelijk vrij snel dat ze gegraven zijn voor Vietnamezen en niet voor ons lange slungels. Het gevolg is een flinke stijve nek en een paar blauwe bulten op de kop.

Na een paar dagen in Hue besluiten we opnieuw het ultieme vrije gevoel op te zoeken en we huren een scooter om in drie dagen naar HoiAn te rijden. We beginnen de tour met het bezoeken van een verlaten waterpark en natuurlijk.. onze scooter slaat op hol terwijl we ergens midden in het park staan. Op de een of andere manier is de scooterverhuur dit wel gewend van die onhandige reizigers en voor we het weten staan ze met een nieuwe scooter voor onze neus. Vervolgens liggen we iets te lang op het strand te luieren waardoor we een paar uur in het donker moeten rijden. Op snelwegen waar de vrachtwagens nog altijd toeterend voorbij denderen en op achteraf weggetjes die meer bestaan uit gaten dan wegen. Helemaal gebroken komen we 's avonds aan in een klein guesthouse en de volgende dag rijden we fris en fruitig over de Van Hoi pas. Het is hier zoooo toeristisch dat elke keer dat we meer dan vijf toeristen bij elkaar zien staan, snel door scheuren. We belanden in Da Nang en liggen vervolgens vrijwel direct in de zee. Urenlang bodysurfen we in de golven en zijn we een groot voorbeeld voor alle andere mensen want na enige tijd doet iedereen ons na. Tot grote hilariteit zien we vrouwen in te kleine bikini's en slungelige mannen in de wasmachines van golven onderuit gaan. Na Da Nang rijden we tenslotte door naar Hoi An.

Eindelijk zijn we in het stadje waar we continu goede verhalen over horen. Ontelbaar veel koffiebarretjes, kleine slenterstraatjes, leuke winkeltjes, marktjes, lekker eten, de leukste souvenirs, geweldige kleding en natuurlijk oooooveral lampionnen. We struinen urenlang door het oude centrum, laten kleren op maat maken, drinken geweldige koffie, eten op de meest romantische balkonnetjes, geven veel te veel geld uit voor onze magere backpackers rekening en meeten meerdere keren met Jeske! 18 november wordt er 's ochtends zachtjes op de deur geklopt en voor Freek het weet zit hij met een verjaardagsmuts op zijn kop en met een gigantisch uitgebreid ontbijt, een dikke slagroomtaart met kaarsjes en 23 verjaardagskaarten in bed. Happy Birthday!

Vandaag is dan de dag dat Peppie en Kokkie dan 'echt' afscheid van elkaar nemen.. Over een paar dagen vliegt Jeske namelijk naar huis na 10 maanden reizen! Wat een gek gevoel dat ze na de eerste vier maanden samen reizen en daarna nog vijf keer weerzien plotseling niet meer ergens in Azië ronddwaalt.. Tot in Groningen dus en een fijne vlucht!!

De komende dagen genieten wij nog even van dit heerlijke stadje en de 26e vliegen we naar Bangkok in Thailand. Sommigen zullen me voor gek verklaren, maar vanaf 1 december zal ik in Zuid Thailand een Vipassana meditatie cursus doen. 10 dagen om 04.00 opstaan, niet praten, geen oogcontact, geen avondeten en heel veel mediteren..

10 Reacties

  1. Wies:
    19 november 2018
    Geweldig verhaal weer, succes met het mediteren, ben wel benieuwd wat je daar van vindt.
  2. Gerdie:
    19 november 2018
    Ha Sanne! Wat kun je geweldig mooi schrijven en wat blijft het een prachtig avontuur!
    Ik geniet ontzettend van je verhalen en wat zijn sommige zaken herkenbaar uit eigen ervaring!
    Je kunt er wel een boek over schrijven!! Lekker zo doorgaan! Liefs Gerdie Vloothuis.
  3. Astrid:
    19 november 2018
    Nou nou het houdt maar niet op. Heel indrukwekkend alweer!
    Prachtig verhaal weer!!
    Liefs Astrid
  4. Willemien:
    19 november 2018
    Opnieuw heel leuk te lezen, lieve Sanne! De 26ste vliegen jullie naar Bangkok en ik naar Gambia. Tot 16 januari weer daar. Niet zo enerverend als jullie giga reis, maar ik verheug me er echt op mijn Afrikaanse familie en dorp terug te zien en...... vooral niet te vergeten: mijn hond daar! Ben benieuwd naar je meditatiecursus. Veel liefs, ook voor Freek.
  5. Jeske:
    20 november 2018
    Leuk om te lezen weeer! Ga je missen kokkie! See you back in Grunnnniee
  6. Pake Johannes:
    20 november 2018
    In 9 maanden tijd 7 Oosterse landen doorkruist en hiervan reeds 15 uitvoerige reisverslagen gemaakt; Sanne je bent een kei ! ! Wat een belevenis . !
    Ik ben zeer benieuwd wat jij en Freek de komende periode nog allemaal gaan beleven . ?
    Veel liefs en geluk toegewenst : . . van pake en beppe .
  7. Simone:
    22 november 2018
    Wauw, wat gaaf weer!
    Ben heel benieuwd naar je ervaring met het mediteren.
  8. Martha:
    22 november 2018
    10 dagen geen avondeten???? Jij? ik zou maar wat wortels meesmokkelen :-)
    doei Moppie, zet m op
  9. Ellie en johan:
    23 november 2018
    mooi verhaal freek gefeliciteerd veel plezier samen groetjes
  10. Ad:
    25 november 2018
    Lieve Sanne,
    Je maakt me weer blij met jouw verhalen. Zo reis ik toch door Azië, bij jou achter op de scooter. Laat die fiets dan maar zitten in dit geval. Veel plezier in Thailand en de groeten aan je diepste ik. Liefs, Ad