SriLanka: 1 month of surfing, yoga and a new family

Dit is de eerste keer dat ik mijn blog niet heb bijgehouden in mijn notities. Geen tijd, geen zin, geen motivatie en geen behoefte.  Niet alleen heb ik mijn blog niet bijgehouden, ook heb ik vrij weinig tot geen contact gehad met het thuisfront.. Neee, ik ben jullie niet vergeten, maar afgelopen maand heb ik een soort van maximaal vakantie gevierd zonder veel online (afgezien van fotoposts) te zijn. Nu er ondertussen meerdere keren is gevraagd naar een nieuwe blog is het misschien toch maar tijd om in terugwerkende kracht te schrijven.

Een maand geleden ben ik van Ella opnieuw naar ArugamBay gereisd. De bergen, de hikes en de uitzichten zijn intens genieten, maar ik ben weer toe aan het strand, de golven en de sunsets. Ik besluit terug te gaan naar het hostel waar ik de eerste keer ook heb gezeten en dit blijkt de beste keuze ooit te zijn. Na een geweldig enthousiast onthaal door de eigenaresse blijkt nog diezelfde avond (tijdens een kookles) dat er onwijs leuke mensen in het hostel verblijven. Binnen een paar dagen vormen we ons tot een grote familie van ongeveer 15 reizigers uit allerlei landen. Duitsland, Zwitserland, Chili, Australië, Spanje, Israël, Frankrijk, België, Japan en Nederland. Het is geweldig hoe compleet anders iedereen is en juist daardoor klopt het. Iedereen verlengt zijn hostelboeking (meerdere keren) en er zijn er zelfs een aantal die in twee dagen naar Colombo en terug reizen om hun visa te verlengen.

Op direct de eerste dag van mijn aankomst ziet de eigenaresse bij toeval mijn tekeningen en ik krijg de perfecte combinatie aangeboden. Ze vraagt me om een muurschildering te maken bij de ingang  van het hostel en in ruil daarvoor krijg ik een gratis bed. Zo zit ik een week lang vroeg in de morgen en 's avonds een paar uurtjes te schilderen aangezien het overdag flauwvaltemperaturen zijn. Elke ochtend komen er hordes met kinderen langs, allemaal gekleed in lange gewaden, hoofddoeken en burka's, op weg naar school met de kreten; 'aaah, waaauw, beautiful, excellent, nice!'. Ook de tuktuk drivers zijn ernstig geintresseerd en zitten met hun neus op de muur en met hun gehijg in mijn nek. Door het schilderen krijg ik nieuwe inspiratie voor het tekenen en uiteindelijk krijg ik vanuit verschillende hoeken (zowel andere reizigers als mensen thuis) ideeën en verzoekjes voor tattoo-ontwerpen. Ik begin steeds meer te tekenen, maak simpele ontwerpen voor vrienden en koffiebars en krijg steeds meer interesse voor de tattoostijl. Er begint van binnen nu echt iets te borrelen. Anderen sporen me aan om het nog wat serieuzer op te pakken, misschien ontwerpen kleinschalig tijdens het reizen te verkopen, mijn Instagram-account up-to-date te houden en na te denken over het decoreren van hostels/surfboards/longboards. Ik heb nog geen idee wat ik wil en hoe ik het wil gaan doen, maar dat borrelende gevoel zou wel is kunnen betekenen dat ik er nu langzaamaan klaar voor ben om mijn creatieve mind de ruimte te geven. Meer kan ik er op dit moment ook niet van maken behalve dat dit mijn creatieve Instagram-account is: sanneerin_drawings

Naast het vele tekenen ben ik dan eindelijk echt begonnen met yoga. Iori (uit Japan) geeft zowel 's ochtends als 's middags een les (hatta yoga waarbij er voornamelijk gebruik wordt gemaakt van je ademhaling, kracht en ontspanning) in het hostel en ik ben vanaf de eerste les om. Al na een paar dagen merk ik verandering in mijn lichaam, het voelt onwijs goed naast het surfen, ik begin eindelijk weer in mijn flexibele dansvormen te komen, het is mijn me-time van de dag en mentaal geeft het me veel rust. Daarnaast wakkert ze mijn plan weer aan om een Vipassana (10-daagse meditatiecursus waarbij je niet praat of oogcontact hebt en uren in de zelfde  houding zit) of een yogateacher training te volgen. Ja ik weet het.. Ik heb twee kleuren dreads in mijn haar, draag nog meer kettinkjes dan normaal, loop voornamelijk op blote voeten, eet nog altijd vegetarisch en bij toeval vaak veganistisch, doe nu ook aan yoga en heb altijd mijn schetsboek en etui onder mijn arm, maar don't worry, meer hippie dan dit kan ik niet zijn. Zowel de Vipassana als de yogateacher training zal ik ooit een keer gaan doen, dus waarom niet tijdens deze trip?

Mijn belangrijkste en meest verslavende dagelijkse bezigheid van de afgelopen maand? Surfen!! Ochtendsessies, middagsessies en sunsetsessies kom maar door! Bikini aan met een shirt er over, een streep witte zonnebrand op de neus en wangen, fles water in de hand en ready! Naast het hostel zit een boardverhuur waar we elke dag (of voor meerdere dagen/weken) boards huren, deze vervolgens bovenop een tuktuk laten vastbinden om uiteindelijk naar alle goede surfspots rondom ArugamBay te rijden. Zo gaan we naar Peanutfarm, Ogandabeach, Whiskeypoint, Pottuvilepoint en Lighthouse. Ik ben begonnen met een gigantisch softboard voor beginners (want een beginner was ik zeker), maar uiteindelijk surf ik op mijn laatste dag op een 6'8 shortboard. Ooooh dat gevoel wanneer je een huge ass golf pakt en deze zonder problemen uit rijdt. Jawel, ik heb er een nieuwe verslaving bij! Vooral de sunsetsessies waarbij je met zijn allen in het water ligt met de ondergaande zon op de achtergrond en iedereen joelend een golf pakt of anderen toejuicht.. Puur geluk.

De andere kant van het surfen; ontzettend veel sneeën, beurse plekken, gebroken vinnen en scheuren in het board. Iedereen onder de pleisters en geïnfecteerde wondjes, maar toch elke dag opnieuw gaan. Tijdens een sessie beland ik op het oh zo gevreesde rif waarbij m'n leash om een rots vast komt te zitten. Als een dooie vis op het droge lig ik op de rotsen en na een flinke golf ben ik heel wat schrammen rijker. In een andere sessie breekt m'n leash waardoor ik m'n board kwijt raak en vervolgens zelf bijna te pletter sla omdat ik als een malloot m'n board probeer te redden. Ten slotte raakt een wond geïnfecteerd waardoor er een soort gaatje ontstaat, maar uiteindelijk blijft het voor mij hier gelukkig bij. Één van de jongens moet namelijk een nacht en dag in het ziekenhuis blijven voor een antibioticakuur vanwege een geïnfecteerde kniewond. Er wordt geen eten geserveerd en het bed mist zowel een laken als een kussen (al het materiaal wat er wel is, komt van donaties van eerdere patiënten). Uiteindelijk lijkt zijn verblijf alsnog op een hotel door alles wat wij voor hem meebrengen en ik heb enig medelijden met de local patiënten naast hem.  

Wanneer je een maand op dezelfde plek zit weet je na enige tijd precies waar je moet wezen voor je favoriete moment van de dag; etenstijd! Zo heb zijn er de rode en blauwe foodtrucks aan het einde van de straat waarbij je voor de veg rotti's (groenteprut in een deegpannekoek) en de donuts bij de rode foodtruck moet zijn en voor de rijst en curry (van €0.80) bij de blauwe foodtruck. De dosa-place heeft dosa's (gigantische grote dunne pannekoeken met verschillende curry's) voor €0.80 en al snel hebben we ook een favoriet eettentje voor kotthu (gebakken reepjes rotti met groente) waar we na een avondje uit onze eigen kotthu mogen hakken. Al snel staan we bekend om het kotthudansje die we elke keer opvoeren wanneer er luidruchtig kotthu wordt gehakt in een restaurant. Verder is er maar één strandtent waar ze gekoelde kokosnoten verkopen en voor het maken van onze dagelijkse papayaboten (gevuld met al het fruit wat er nu in je opkomt) gaan we naar de fruitman naast ons. Als 'vaste klant' betaal ik €1,20 voor een papaya, passievruchten, een ananas, mango's, en een tros bananen. Hier zou Nederland toch nog wel in mogen veranderen wat mij betreft..

Nog een kleine aanvulling op het surfen en de groep. Er is namelijk één dag dat we een tuktuk safari dag organiseren. Dit houd in dat we vier tuktuks huren (en dus zelf rijden) met de boards op het dak en meerdere surfspots op een dag afgaan. Ten eerste duurt het uren voor we eindelijk echt op pad zijn. Vervolgens breekt de besturingskabel van één van de tuktuks en moet dus naar de garage. Dan verwonden twee van de groep zich zo erg tijdens het surfen dat ze het water niet meer in kunnen. Het plan om de zonsondergang te kijken bij de tempel valt in duigen wanneer we hier 'na sluitingstijd' aan komen en uiteindelijk worden we bij de laatste surfspot weggestuurd omdat het al donker is en het gevaarlijk wordt vanwege de olifanten. Eenmaal terug bij het hostel willen de tuktukdrivers meer geld voor de verhuur omdat we 'zo laat' terug zijn.. Maaaaar de meesten hebben heerlijk gesurfd, we hebben olifanten gezien, het was een hilarische race met vier tuktuks en 15 mensen en niemand had het willen missen. Er wordt door iedereen dagelijks meer dan tien keer 'Love it' of 'Ayooo' geroepen wanneer iets bevalt, we krijgen allemaal een zelfde shirt van de surfshop naast het hostel en uiteindelijk heeft iedereen (ook de jongens) een kleurige dread in het haar. We vallen als groep behoorlijk op en er willen continu meer mensen inchecken in het hostel. Het hostel is continu volgeboekt en zelfs overboekt omdat de sfeer zo onwijs aanstekelijk is. Zo worden er random bedden bijgezet en er wordt zelfs in de boomhut geslapen.

Na een maand een nieuw 'thuis' te hebben gehad met altijd mensen om me heen is het een hele omschakeling om afscheid te nemen, opnieuw de nachtbus naar Colombo te pakken en weer op mezelf te zijn. Al had ik dit moment niet beter kunnen plannen. Ik ben er aan toe om weer tijd voor mezelf te hebben en domweg uren in een koffietentje te zitten. Ik besef hoe slecht ik eigenlijk tijd voor mezelf heb genomen en eerlijk gezegd doodop ben. Daarnaast heb ik nu pas door hoe weinig contact ik met 'thuis' heb gehad en het toch echt heb gemist. Aan de andere kant, misschien was het juist wel even heel goed. Enne... Laat het nou net zo zijn dat over drie dagen een beetje 'thuis' mij komt opzoeken.. Freek, ik waarschuw je, ik knuffel je dood.

Gisteren heb ik het vliegtuig gepakt en ik zit op dit moment midden in Chinatown in Kuala Lumpur (Maleisië) Het echte 'vakantiegevoel' is verdwenen en ik zit alweer in de reismood.  Een nieuw land, nieuwe avonturen en vanaf nu samen met mijn lieve vriend!