Maleysia: cultureshock the other way around

Hooolyshit, een cultuurshock van heb ik jou daar. Na zes maanden in Nepal, India en SriLanka is Kuala Lumpur wel even next level. Vanuit het vliegtuigraampje kan ik me er al een beetje op voorbereiden; een helder blauwe zee, goede en grote wegen, overal lijkt het zo schoon en er zit structuur in de huizenbouw. Vervolgens blijkt het op het vliegveld super gestructureerd en hebben ze de nieuwste snufjes voor vingerafdrukken etc. Dan het moment dat ik de ontvangsthal binnenloop... Volgens mij heb ik met m'n mond open heb gestaan om daarna als een klein kind in een snoepwinkel met grote ogen rond te lopen. Een H&M, allemaal merkwinkels, restaurantjes en barretjes en een giga supermarkt met zoveel onbekende fruit- en groentesoorten en alles zo goedkoop. Het is mij blijkbaar zelfs tè gestructureerd omdat ik het gewoon niet meer ben gewend en loop wel vier keer verkeerd. Overal loopt personeel rond en iedereen is onwijs vriendelijk en wil maar al te graag helpen. Aan letterlijk alles is gedacht. Wanneer ik een 'simpele local' bus wil nemen richting het centrum blijk ik deze bij een balie te moeten boeken, krijg ik een wachtstoel toegewezen en kan ik via een genummerde uitgang rechtstreeks naar de genummerde bushalte. In een luxe touringbus rijd ik vervolgens de snelweg op en na vijf minuten komen we langs een tankstation inclusief macdonalds zoals we het in Nederland kennen. Waar ben ik beland?! Azië 2.0 voor mijn gevoel..

Eenmaal in het hostel kan ik opnieuw Margaux (uit Frankrijk) in de armen vliegen. Een week geleden heb ik in SriLanka afscheid van haar genomen, maar omdat ze wordt geweigerd in Mongolië vanwege haar visum, is ze gestrand in Maleisië. Oftewel, een paar dagen samen keten in deze wereldstad. We eten elke dag lunch en diner bij de straattentjes in Chinatown, maar toch kan ik niet wennen aan het feit dat iedereen dwars door je heen loopt. Zo zitten ze met hun neus zowat op je eten om te bepalen of ze hetzelfde willen bestellen. Op een avond zit er een Japans stel tegenover ons en ik kan mijn verbazing niet onderdrukken. Ik dacht dat ik een snelle eter was, maar deze mensen zetten een wereldrecord en schuiven het letterlijk naar binnen. Holle bolle Gijs is er niets bij.

De gigantische shoppingmalls met letterlijk alle merken inclusief podiums en achtbanen, de keurige rijtjes die mensen vormen voor de metro, het schoonmaken van de straten met zeep en water.. ik weet niet of deze stad iets voor mij is.. Om het duffe stadse en luie gevoel aan te vechten lopen we op een ochtend naar één van de stadsparken voor een workout. Al ben ik nog nooit in New York geweest, ik heb het gevoel dat ik in het Central Park ben beland met vijvers, al het groen en op de achtergrond de gigantische gebouwen, flats en torens. De local 'runners' zijn ook niet te missen met hun witte sportschoenen en handoekjes om de nek. Waarom ik runners tussen aanhalingstekens zet? Ze zwaaien een aantal rondjes met hun armen, drinken uit hun bidon en vervolgens zitten ze de overige tijd op een bankje aan het water. Ondertussen kijken ze met grote ogen toe hoe wij ons in het zweet staan te werken.

Uit meerdere hoeken horen we verhalen over gratis cocktails en wijn voor vrouwen op verschillende avonden in verschillende bars. Na een uitvoerig onderzoek op internet kiezen we de meest fancy rooftop bar met uitzicht op de Petronas towers en voor we het weten zitten we met gigantische glazen rode wijn voor onze neus... Rode wijn... Met een backpackbudget.. Ik voel me een prinses en op het moment dat we vertrekken zonder ook maar een cent te hoeven betalen, doe ik even een dansje.

Een dag later voel ik me geen prinses, maar eerder een verlegen verliefde tiener die met knikkende knieën op het vliegveld staat te wachten. En te wachten.. en te wachten.. Want natuurlijk, ik sta bij de verkeerde arrivalhal (welk vliegveld heeft er dan ook twee terminals?!), maar met enige vertraging vlieg ik dan toch echt eindelijk Freek in zijn armen! Aaah wat gek. Het kost ons zeker een behoorlijke tijd om echt te wennen en mijn in maanden aangeleerde egoïstische soloreizigergedrag maakt het er niet makkelijker op. But don't worry, we zijn ondertussen weer verliefde tieners ten top.

We maken een middag gebruik van Milans' achtertuin; een infinitypool (een zwembad op het dak van een giga hoog appartementencomplex) in het Regalia Residence met uitzicht op de skyline van Kuala Lumpur. Nog bedankt! Toch is het na een paar dagen al vrij snel duidelijk dat een 'stad' als deze dus gewoon echt niet ons ding is. We voelen ons geleefd, onrustig en ongezond, dus we besluiten de bus te nemen naar de Cameron Highlands. Theeplantages, aardbeienvelden, lange hikes in de jungle, zelfgemaakte lunch uit ons tupperware bakje, (eindelijk voor mij) weer echt Indiaas eten, prachtige uitzichten en scootertochten. Dit laatste bezorgd ons een 'hart in de keel' moment wanneer we in een bocht een klapband krijgen, maar het net weten op te vangen.

Van de Cameron Highlands reizen we door naar Perhentian Island Kecil. Wanneer we met onze backpacks in het bootje vanaf het vaste land weg varen kijken we elkaar genietend aan; helder blauw water, golfjes zeelucht en zon. Zodra we aankomen op Kecil staat ons gezicht niet alleen op standje genieten, maar op puur geluk. Een klein paradijsje! We boeken een pakket met zowel PADI (duik) lessen als overnachting. Zo zitten we in de ochtend als brave schoolkinderen uren naar video's te turen over het duiken, om vervolgens te horen te krijgen dat we onze PADI niet kunnen afmaken bij de duikschool.. Immigratie heeft een bezoekje gebracht aan het eiland en heeft al twee duikinstructeurs (zonder werkvergunning in Maleisië) meegenomen. Het gerucht verspreid zich snel en plotseling zijn alle duikscholen heel wat instructeurs kwijt (verstopt en tijdelijk onder gedoken) gedurende de tijd dat immigratie rondsnuffeld. We krijgen al ons geld terug wat ons twee gratis overnachtingen oplevert en uiteindelijk komen we bij een nog leukere, betere en goedkopere duikschool terecht! We verblijven in ons eigen hutje met mini veranda, vleermuizen in de nok, eekhoorns op het dak, muizen op de vloer en eguana's op het gras er voor. Ongeveer tien meter lopen en we staan op het strand.

Binnen drie dagen halen we onze PADI bij de meest relaxede, leuke en gekke local instructeur. Elke ochtend varen we luid zingend ' Singing don't worry, about a thing! Cause every little thing....'. naar de verschillende duikspots. Duiken is gewoon: Wauw.. Een wereld die volledig los lijkt te staan van de onze. Alles is zo rustig en kalm onder water. Kleurrijk koraal, de mooiste vissen, een kleine haai, onwijs blauw water en gekke andere dieren. Wanneer ik er echt bij stil sta en besef dat ik adem onder water is het nog specialer. Er wordt veel gecheckt en geseind naar elkaar en meestal gaat dit gepaard met een dikke grijns. Het lastige hiervan is dat er door je lach een plooi ontstaat in je gezicht en je masker volloopt met water.. en geloof mij, dit gebeurt vaak. Bijvoorbeeld op het moment dat ik probeer duidelijk te maken aan de anderen dat ik een octopus zie. Zie je mij nu tot acht tellen op mijn vingers om vervolgens als een zwaaiende sidderaal een acteershow weg te geven? That's what happened! Het duiken, de sfeer, een aantrekkelijke deal en een overhalende instructeur maken dat we na de PADI direct door gaan met advanced. Dat wordt dus wrak en diep duiken tot 40m in Indonesië!

Naast het duiken, luieren we op het strand, maken we een hike naar een vissersdorpje, klauteren we naar verlaten strandjes voor zonsondergang en dan staan op een avond plotseling drie vrienden uit Groningen voor onze neus. Wat een bizar maar geweldig gevoel om ze helemaal hier en na zo'n lange tijd weer te zien. Er blijkt niets veranderd.. Een vuurshow door de lokale jongens, slechte muziek en goedkope drank later staan we als vanouds te beerpongen met een geïmproviseerde pingpongbal. Lees: bierdopje.

Na een dikke week met de billen bloot en een kokosnoot reizen we door naar Georgetown in Penang. We komen aan in het centrum van de shoppingmalls en op het eerste gezicht zijn we bang voor een Kuala Lumpur 2.0, maar het tegenovergestelde blijkt waar te zijn. Zo staan we dan eerst in een shoppingmall, maar een straat verderop heb je het gevoel dat je in een stadje in Portugal loopt, zijn er overal schattige steegjes, geweldige street art en niet te vergeten, onwijs veel leuke koffiebarretjes. Na de eerste nacht is het dan helaas echt tijd voor..... onze eerste bedbugs! Na een verontwaardigde reactie van de staff 'we hebben hier nooooit bedbugs, jullie hebben ze vast meegenomen' checken we direct uit en verwisselen van hostel. Een dag later zit Freek onder de bulten en we lezen bij de recensies dat ze dus WEL vaker bedbugs hebben gehad.

Na twee keer met Jeske naar het ziekenhuis in Nepal en india en een keer met een vriend in SriLanka is het dan toch echt tijd voor mezelf om een bezoekje te brengen en dit keer dus in Maleisië. Ik heb kleine wondjes, maar mijn weerstand blijkt niet opgewassen tegen de bacteriën en voor ik het weet, heb ik een flinke infectie te pakken. Met een kuur, een zalf en een pijnstiller lopen we na een paar uur gelukkig weer naar buiten. Nog even langs de apotheek voor Freek zijn bedbugbeten en onze shopdag is geslaagd.

We voelen ons echt twee suffe oude sokken wanneer we moeite hebben om tot 00.30 wakker te blijven en te wachten op de nachtbus naar het vliegveld. Het zullen de plekjes, infecties en weerstand wel zijn, want in plaats van te borrelen in een van de leuke backpackers cafeetjes, proberen we ons zelf wakker te houden met een potje Yahtzee in een local tentje. Hier staat de muziek tenminste niet zo hard.. Eenmaal opgelucht geïnstalleerd in de nachtbus blijkt de chauffeur van standje vrieskist te houden en komt er van slapen vrij weinig terecht. Na een gebroken nacht hangen we de rest van de dag op het vliegveld en vervolgens kan ik Freek uitzwaaien. Adios amigos, tot over een paar uurtjes! Zelf heb ik namelijk een goedkopere vlucht weten te boeken (hoezo gedreven budget reiziger).

Bali oh Bali, verras mij. Dat ene eiland van Indonesië waar ik eigenlijk juist niet heen wilde. De komende twee maand in Indonesië verwachten we in Bali, Sulawesi en Kalimantan te reizen!